Obraz3 (2)

NIEMIECKA BALLADA ROMANTYCZNA

„Niech tam przez głogi śwista wichr, niech śwista miedzą polną.

Koń grzebie i ostroga drży —

Mnie w dom już wejść nie wolno.

^12S Chodź, odziej się i oknem w noc —

Na mego konia za mnie skocz!

Sto mil nas dzisiaj czeka, łożnica jest daleka!”

„Sto mil odległy jest twój dom ¹³⁰ i ta łożnica miła?

Posłuchaj, huczy właśnie dzwon —

Już jedenasta biła!”

„Patrz tam! Miesięczny promień padł —¹ Zmarli i my ścigamy wiatr!

¹³⁵ Zakład nie wiedzieć o co, że zdążę przed północą!”

„Powiedz mi, gdzie ten domek masz i jakie w nim pościółki?”

„Ziemny i ciemny, i w sam raz:

¹⁴⁰ sześć desek, dwie deszczułki”.

„Jest dla mnie kąt?”_r .— „Tobie i mnie! Chodź, odziej się, a pospiesz się!

Już są weselni goście — otwarte drzwi na roścież...”

¹⁴⁵ Piękną włożyła suknię w lot, na konia zwinnie skoczy.

T iliowych rączek ciasny splot już jeźdźca w pół otoczył.

I hura! hura! hop-hoc-hoc!

¹⁵⁰ Wściekłym galopem poszli w noc.

Koń z jeźdźcem dyszy, zgrzyta, skry sypią się z kopyta.

Czy w prawo oczy zwrócą się, czy w lewo — w bok czy prosto,

¹⁵⁵ jak lecą w pędzie pola, wsie, jak dudnią dyle mostów!

„Boisz się?... Co za księżyc wstał!

Hurra! Umarli jeżdżą w cwał!...

Czy boisz się umarłych?”

¹⁶⁰ „Ach, nie, lecz zostaw zmarłych...”

Co tam za śpiew? Co tam za dźwięk, aż kruki się spłoszyły?

To śmierci psalm, to dzwonu jęk:

„Czas ciału iść w mogiłę...”

¹⁸⁵ Pogrzeb nadchodzi, czarny wóz trumnę i mary czyjeś wiózł, a śpiew był taki prawie, jak żabi rechot w stawie.

„Gdy minie północ, niech gra dzwon ¹⁷⁰ i grzebią żałobnicy!

Ja teraz młodą żonkę w dom, w dom wiozę do łożnicy.

Chodź, zakrystianie, z chórem sam!

Veni Creator beknij nam!

¹⁷⁵ Mów, księże, słowo boże, nim nas zespoli łoże!’*

Zmilkł jęk i dźwięk. I tak jak stał, znikł orszak pogrzebowy.

Posłuszny rumak pędzi w cwał

w. 173 sam (stpol.) — tu.

w. 174 Veni Creator Spiritus Gac.) — Przyjdź, Duchu s*._v rzycielu... Początek hymnu kościelnego, śpiewanego w uroczystych nabożeństw lub np. podczas ślubu.    ^as,ęi

■