Obraz2 (2)

NIEMIECKA BALLADA ROMANTYCZNA

Niech sobie, córko, idzie precz!

Lecz nie da szczęścia taka rzecz.

Gdy duszę swą wyzionie, ogniem za zdradę spłonie!”

⁶⁵ „On zginął, matko! Zginął on! Straciłam go! Straciłam!

Śmierć tylko dla mnie, jeden . zgon... Na cóżeś mnie rodziła?

Niech zgaśnie słońce, zgaśnie dzień, ⁷⁰ niech je pochłonie noc i cień!

Bóg nie jest litościwy...

Biada mi nieszczęśliwej!”

„Ratuj nas, Boże! Litość miej i nie wchodź w sąd z niebogą.

⁷⁸ Nie wie, co mówi język jej...

Odpuść, choć grzeszy srogo!

Dziecko, zapomnij serca ran!

Pomyśl o raju, gdzie jest Pan; dusza, co tak się dręczy,

⁸⁰ tam, w niebie się zaręczy”.

„O matko, matko, czym jest raj, czym piekła są płomienie?

Ach, przy Wilhelmie dla mnie raj, bez niego potępienie.

¹⁸ Niech zgaśnie słońce, zgaśnie dzień, Niech je pochłonie noc i cień!

Bez niego pusta ziemia i niebo bez zbawienia!”

Tak jej rozpaczy szał i żar fĄ i mózg, i serce zmącą.

Tak z Bogiem samym wszczęła swar, wyrokom złorzecząca.

I łamie ręce, rani pierś, aż słońce zaszło, zapadł zmierzch,

⁹⁵ aż na niebieskich ługach gwiazd wzeszła złota smuga.

A wtem na dworze — słysz! Trap-trap, jak gdyby podkóweczki.

Dzwoniąc orężem rajtar zsiadł,

¹⁰⁰ przed samym zsiadł ganeczkiem.

A teraz pierścień drgnął u drzwi i leciuteńko dzwonek drży — wreszcie przez drzwi zamknięte wyraźnie słychać szept ten:

¹⁰⁵ „Hola, mileńka! Otwórzże!

Czuwasz czy śpisz w tej porze?

I cóż tam? Jak wspominasz mnie?

Przez śmiech czy płacząc może?’* „Wilhelmie! Ty?... Noc późna tak...

¹¹⁰ Ńie śpię i płaczę jak co dnia.

Tak byłam nieszczęśliwa...

Lecz skąd twój koń przybywa?”

„Siodłamy nocą, nigdy dniem.

Z Czech jadę, długą drogą...

^1,5 Późno wybrałem się — czas mknie — a chcę cię zabrać z sobą”.

„Wilhelmie — wpierw do izby wstąp, wiatr świszczę w głowach... taki ziąb... Chodź do mnie, wiatr tak wieje,

¹²⁰ na sercu cię ogrzeję”.