Panorama3

PODRĘCZNIK METODYCZNY DO PROGRAMU WWBK

III. WSKAZÓWKI ORGANIZACYJNO-METODYCZNE DO ZAJĘĆ WALKI W BLISKIM KONTAKCIE

Na wybór zastosowanych przez żołnierza technik decydujący wpływ ma dystans dzielący go od przeciwnika.

W pierwszej kolejności żołnierz wykorzystuje broń. W każdym przypadku, gdy wykorzystanie broni jest niemożliwe, żołnierz stosuje techniki walki bez broni (kopnięcia, uderzenia i inne) w celu stworzenia warunków (dystansu) do użycia broni.

P Tarnawski, W. Kopeć, A. Greiner, G. Mikłusiak

(i*ipół opfOCOwu|Qfy iy\H(Y\ WWBK)

Treść podręcznika metodycznego obejmuje zagadnienia zawarte w programie WWBK dla żołnierzy Wojska Polskiego.

Układ podręcznika metodycznego uwzględnia grupy zagadnień związanych np. z padami, uderzeniami, kopnięciami. Jest to korzystne ze względu na przejrzystość i czytelność dla użytkowników, którzy bez problemu znajdą interesujące ich zagadnie-nio (grupę zagadnień) i materiał do przygotowania zajęć. Oddzielnie funkcjonują tak uniwersalne tematy jak np. ogólne zasady bezpieczeństwa. Przed rozpoczęciem szkolenia należy pamiętać, że na osiągnięcie celów szkoleniowych decydujący wpływ mają trzy czynniki:

1)    uczoń/żołniorz,

2)    nauczyciel/instruktor,

3)    czas/okres szkolenia.

Ad.l. Żołnierza musi cechować chęć opanowania technik walki i odpowiedni poziom ogólnej sprawności fizycznoj oraz wyposażenie w sprzęt specjalistyczny.

Ad.2. Instruktora musi charakteryzować wysoki poziom wiedzy i umiejętności praktycznych, w połączeniu z kwalifikacjami instruktorsko-metodycznymi z samoobrony i walki wręcz.

Ad.3. Czas trwania szkolenia powinien zapewniać opanowanie nauczanych elementów w stopniu gwarantującym ich skuteczność.

W podręczniku dużą wagę przywiązuje się do różnorodnych ćwiczeń, które podnoszą skuteczność nauczania i doskonalenia umiejętności w WWBK oraz są atrakcyjne. Niewątpliwie ma to znaczenie dla zwiększenia motywacji ćwiczących, a więc i końcowych efektów nauczania.

14

III. Wskaiówkl Qrgoniio(Yino-mtto4jxi**...

Instruktor przed przygotowaniem się do zajęć (tematyka, miejsce ćwiczeń, przybo-ry, dobór metod i form nauczania) oraz w trakcie szkolenia powinien przestrzegać następujących zaleceń organizacyjno-metodycznych dotyczących nauczania walki obronnej:

•    W części wstępnej stosować duży zasób ćwiczeń zwinnościowych, gibkościo-wych oraz zabawowe formy walki.

•    Naukę sposobu walki lub określonego zachowania defensywnego należy rozpocząć od podania jego nazwy, zapoznania ćwiczących z celowością i przydatnością jego zastosowania oraz okoliczności, w jakich należy stosować dany element techniczny. Używa się ogólnie przyjętej terminologii ćwiczeń, która ułatwi instruktorowi właściwą komunikację z ćwiczącymi. Przekaz informacji powinien być zwięzły, zrozumiały i dotyczyć wszystkich istotnych aspektów wykonania chwytu. W następnej kolejności należy praktycznie zademonstrować wykonanie ruchu. Pokaz powinien być możliwio jak najlepszy. W czasie demonstrowania chwytów instruktor powinien kilkakrotnie zmieniać swoje miejsce i sposób ustawienia się względem ćwiczących, tak aby każdy ćwiczący mógł widzieć szczegóły pokazywanego chwytu z różnych stron.

•    Chwyt złożony koordynacyjnie należy zademonstrować kilkakrotnie, różnicując szybkość jego wykonania, od wykonania w tempie zwolnionym do wymaganej szybkości i płynności ruchów.

•    Dążyć do nauki technik w ruchu, unikając wraz z czasem szkolenia w postawach statycznych.

•    W początkowym okresie szkolenia dobierać ćwiczących w pary o zbliżonych warunkach somatycznych (masa i wysokość ciała), a z czasem celowo je różnicować.

•    Stosować zmienne warunki ćwiczeń: od komfortowych - w początkowym etapie nauczania (sala gimnastyczna, miękkie podłoże) - do realnych i rzeczywistych miejsc, jakie występują w czasie wykonywania zadań służbowych (teren zurbanizowany, zalesiony, infrastruktura przypominająca ochraniane obiekty, wąskie przejścia, pomieszczenia, pojazdy mechaniczne).

•    Ćwiczący muszą mieć świadomość, że wybór technik walki zależy od oceny zagrożenia i sposobu działania napastnika.

•    Warianty obrony dostosowane do dystansu i kierunku ataku agresora.

•    W ściśle określonych sytuacjach (np. zwyczaje i religia poszczególnych grup etnicznych) aspekt obronny powinien również uwzględniać możliwość wycofania się z miejsca zagrożenia. Zasadne jest też rozważenie możliwości ominięcia

is

PODRĘCZNIK METODYCZNY DO PROGRAMU WWBK

osoby lub grupy osób zachowujących się agresywnie i stanowiących potencjalne zagrożenie. Postępowanie takie ma uzasadnienie w przypadku, gdy obecność żołnierza może spowodować niepotrzebny konflikt i doprowadzić do eskalacji agresji.