skanuj0019

Fundusze obligacji

Fundusze tej klasy inwestują przede wszystkim w papiery wartościowe o stabilnym dochodzie. Najczęściej są to obligacje skarbowe, bony czy też instrumenty dłużne. Ryzyko wiążące się z inwestowaniem w tego typu funduszach jest tym mniejsze im wiarygodniejsza jest instytucja w której ulokowano kapitał, oraz im krótszy jest okres wykupu. Taktyka inwestycyjna polega na lokowaniu zasobów funduszu w jeden rodzaj obligacji, bądź też w celu dywersyfikacji ryzyka, w kilka rodzajów obligacji. Co najmniej 90% udziału w portfelu inwestycyjnym stanowią obligacje skarbowe i bony skarbowe. Inwestując kapitał w tym typie funduszu inwestycyjnego nie należy nastawiać się na szybki zysk. Zaletą jest jednak mniejsza możliwość utraty wkładu aniżeli w przypadku funduszy agresywnego inwestowania. Mimo, że ryzyko straty wkładu nie jest wysokie, nie powinno być bagatelizowane. Niekorzystne zmiany na rynku obligacji mogą wywołać zmiany stóp procentowych i zwiększenie się inflacji. Aby maksymalnie zmniejszyć ryzyko, fundusze tego rodzaju mają obowiązek stosować zasadę 5/10/40. Założenie to oznacza, iż „nie więcej niż 10% aktywów funduszu może zostać ulokowane w obligacjach jednego emitenta (limit ten odnosi się do 40% aktywów funduszu), nie więcej niż 5% aktywów może być ulokowane w obligacjach jednego emitenta w odniesieniu do pozostałej części aktywów funduszu inwestycyjnego” [Dawidowicz 2009, s.28].

Fundusze rynku pieniężnego

Ten typ funduszu inwestycyjnego przeznaczony jest dla osób, które boją się ryzyka. Jako, że inwestują one w krótkoterminowe papiery wartościowe, bony skarbowe, obligacje, których termin wygaśnięcia nie jest dłuższy od roku bądź też w lokaty; nie pozwalają na zbyt duże korzyści finansowe. Fundusze rynku pieniężnego muszą jednak spełniać warunek dotyczący stopy zysku, musi ona być bowiem wyższa aniżeli w przypadku lokaty bankowej.

Fundusze hybrydowe

Fundusze tego rodzaju lokują środki im powierzone w akcje, obligacje, instrumenty rynku pieniężnego, waluty oraz instrumenty pochodne. Strategia przez nie przyjęta umożliwia dywersyfikacje ryzyka, dzięki czemu uczestniczenie w nich określane jest jako średnio ryzykowne. W zależności od procentowego udziału akcji w aktywach funduszu dokonano podziału funduszy hybrydowych na trzy podgrupy. Wyróżnia się fundusze:

•    stabilnego wzrostu, gdzie udział akcji jest mniejszy od 40%, a środki lokowane są najczęściej w obligacje i instrumenty rynku pieniężnego, wybór takiego portfela inwestycyjnego znacznie obniża stopień ryzyka, aczkolwiek nie pozwala na osiągnięcie dużego zysku w krótkim czasie,

•    zrównoważone, udział akcji waha się między 40% a 60%,

•    alokacji aktywów, procentowy udział akcji i papierów o stałym dochodzie wynosi nie mniej aniżeli 20%-80%.

W zależności od sytuacji na rynku giełdowym zarząd funduszu zmienia swoją politykę inwestycyjną. Jeśli następują okresy hossy udział akcji w portfelu inwestycyjnym ulega zwiększeniu, dzięki czemu uczestnicy funduszu mogą liczyć na większe zyski. W przypadku bessy sytuacja jest odwrotna, udział akcji zmniejsza się, fundusz przyjmuje wówczas postawę defensywną, która przynosi mniejsze zyski, jednakże znacznie niweluje widmo straty.

Kryteriów podziału funduszy inwestycyjnych jest bardzo wiele. Obok wyżej wymienionych można je podzielić również ze względu na zasięg geograficzny, sposób zarządzania, przyjętą walutę itp. Taka różnorodność sprzyja potencjalnemu uczestnikowi. Może on bowiem, po przeanalizowaniu sposobów działania różnych funduszy, wybrać dla siebie optymalne rozwiązanie.