skanuj0050

Procesy strzelców przy Murze Berlińskim

12. Fakt ten, moim zdaniem, znajduje dodatkowe potwierdzenie w uzasadnieniu przedstawionym w niniejszym wyroku.

II

i v Ustęp 107 wyroku potwierdza, że postępowanie skarżących mogło być również rozpatrywane w świetle art. 7 ust. 1 Konwencji z punktu wi-il/enia innych przepisów prawa międzynarodowego, w szczególności tych, które dotyczą zbrodni przeciw ludzkości, lecz stwierdza również, że wobec ustaleń Trybunału, [to zastosowaniu międzynarodowych norm praw człowieka w powiązaniu z normami prawa krajowego NRD, nie jest to ko-niećznc.

: i Zasadniczo zgadzam się z takim podejściem. Jednakże wnioski sformułowane w uzasadnieniu do niniejszego wyroku można było wysnuć głównie dzięki temu, że zarówno Konstytucja, jak i inne akty prawne NRD były poprawnie sformułowane w języku podobnym do języka, którym posługuje się konstytucja oraz inne uregulowania prawne w demokratycznym państwie prawa (np. uregulowania konstytucyjne dotyczące praw człowieka). Nie taka była rzeczywista intencja nie-demokratycznego reżimu NRD. Przepisy dotyczące praw człowieka zawarte w konstytucjach byłych państw socjalistycznych miały raczej propagandowe znaczenie. Niemniej jednak krajowe sądy niemieckie oraz Trybunał, co moim zdaniem jest istotne, jak już to wyjaśniłem powyżej, »poważnie potraktowały te prawa« (Ronald Dworkin), nadając im znaczenie pochodzące ze sformułowań różnorodnych norm prawnych, interpretowanych zgodnie z metodologią stosowania prawa właściwą dła systemu demokratycznego.

15.    Uważam, że zdolność sądów w nowo powstałych demokracjach do tego, by rozprawić się ze »spuścizną« minionych reżimów niedemokratycznych, nie powinna zależeć wyłącznie od sformułowań norm prawnych systemów niedemokratycznych, sformułowanych nie dła celów prawnych, lecz przede wszystkim propagandowych.

16.    Wyrok otworzył drzwi również dla osądzania przypadków takiego postępowania, jak postępowanie skarżących, jako przestępstw karnych w rozumieniu prawa międzynarodowego.

17.    W związku z tym chciałbym zwrócić uwagę na ostatnie zmiany w prawie międzynarodowym, mające na celu wzmocnienie ochrony praw człowieka, w tym normy dotyczącej zbrodni przeciw ludzkości. Pomimo że

wiele problemów prawnych w tej dziedzinie nie zostało jeszcze do końca rozwiązanych, kierunek tych zmian jest oczywisty.

I    18. Mając to wszystko na względzie, podpisuję się pod przekonywającą ana

lizą sędziego Loucaidesa wyrażoną w jego odrębnej opinii, że w danym okresie postępowanie skarżących nie tylko stanowiło przestępstwo karne w rozumieniu prawa krajowego, lecz mogło być również uznane za !    przestępstwo w rozumieniu prawa międzynarodowego".

Wyrok w sprawie Karla-Heinza Winklera Z DNIA 22 MARCA 2001 R. (FRAGMENTY)

„Postępowanie w sądach niemieckich

17. Sąd Krajowy w Berlinie (Landgeńcht) wyrokiem z 13 czerwca 1993 r. skazał skarżącego na 1 rok i 10 miesięcy aresztu dla młodocianych (Jugend-strafe) w zawieszeniu (auf Bewahrung), za umyślne zabójstwo (Totschlag). Sąd Krajowy stwierdził, iż zostało ustalone, że w nocy z 14 na 15 lutego 1972 r. skarżący wraz z innym strażnikiem granicznym, po uprzednim ostrzeżeniu słownym i oddaniu strzałów ostrzegawczych (Warnschusse), wystrzelili pięć serii po dwa strzały każda, które spowodowały śmierć uciekiniera próbującego przepłynąć przez wodę okalającą Berlin Wschodni. Ofiarą był Manfred Weylandt, lat 29, który utonął, trafiony w głowę jedną z kul. Jego ciało wydobyto z wody po południu i przekazano urzędnikom Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego (Ministerium fiir Sta-atssicherheit). Strażnicy, którzy strzelali do Weylandta, otrzymali gratulacje, zostali udekorowani orderem »Zasłużony dla Straży Granicznej NRD« (Leistungsabzeichen der Grenztruppen der DDR) oraz nagrodzeni premią w wysokości 150 marek. Wdowie po Weylandtcie powiedziano, że jej mąż popełnił samobójstwo, a urna zawierająca jego prochy została już pochowana; może zatem zwrócić się do zarządu cmentarza w celu otrzymania dokumentu ustalającego miejsce pochówku {Grabkarte).

Na podstawie prawa karnego stosowanego w NRD w istotnym dla sprawy czasie, Sąd Krajowy uznał wnioskodawcę winnym umyślnego zabójstwa (Totsc/i/ag — § 113 kodeksu karnego NRD — StGB-DDR); odnośnie do kwestii przedawnienia Sąd Krajowy odwołał się do precedensowej sprawy rozpatrzonej przez Sąd Federalny oraz do ustawy z 26 marca

211