Skan02

176

Zakazana archeologia - uJkryta historia człowieka

wa żyda". Zdobycie płonącego miecza i marsz do władzy nad drzewem życia? Należałoby się tylko zastanowić, czy w Raju byłoby wystarczająco dużo miejsca zarówno dla Bogn. jak i buńczucznego, wielkiego człowieka nauki, takiego jak i Merriam.

Z powrotem na Jawę

Wyposażony w środki finansowe przez Camegie Institudon, von Kocmgswaid I powróci! na Jawę w czerwcu 1937 roku. Tuż po przybyciu wynajął setki Jawąj-| czyków i wysłał ich w teren, by za wszelką cenę znaleźli dalsze ski ści pitekantropa. Tak też się staio. Jednak w większości były to fragmenty szczęk ] i czaszek, które pochodziły ze słabo okręconych miejsc leżących na powierzeb-; I ni ziemi w pobliżu Sangiran Z lego względu trudno określić ich wiele.

W trakcie dokonywania większości odkryć w Sangiran von Koenigswa] pozostawał w Bandung, około 320 km od Sangiran Jedynie czasami, po o trzy-"] maniu odpowiedniej wiadomości, udawał się na miejsce danego odkrycia. j

ftjd koniec 1937 roku jeden z jawąjskich pracowników von Koenig;

Alma, przesiał mu kość skroniową, należącą najwyraźniej do grubej, skarc małej czaszki hominida. Przekazał również mformaąję, że znaleziono ją| w Sangiran. w pobliżu rzeki Kali Tjemoro - w miejscu, gdzie rzeka przed piaskowiec formacji Kabuh.

Von Koenigswakł wsiadł do nocnego pociągu i przybył na miejsce c następnego ranka: .Zmobilizowaliśmy tyłu Jawąjczyków. ilu było można - po* j wiedział - Przywiozłem ze sobą kość, którą mi przysłano i pokazałem wszyst* I kim. Obiecałem po 10 centów za każdy następny kawałek czaszki Tb było du~ pieniędzy. Za zwykły ząb płariliśmy tylko pól lub jednego centa. Utn śmy tak niską cenę. ponieważ musieliśmy płacić gotówką za każde z ko. Gdy jukiś Jawąjczyk znalazł na przykład trzy zęby, nie szukał dalszych^] dopóki Ich nie sprzedał. Z tego powodu musieliśmy kupić olbrzymią r pękniętych, berwartośdowych szczątków zębów i wyrzucić je w Bandung-zostawilibyśmy je w Sangiran. Jawąjczycy ponownie oferowaliby je nam na J sprzedaż".

Umotywowani w ten sposób pracownicy szybko znaleźli pożądane fragmrn-l ty czaszki. Von Koenigswald wspominał później: „NaJjrzegnch małej rzeki, niemal suchej o tej porze roku, leżały fragmenty czaszki, wymyte z piaskowców J i łupków, które zawierały faunę cechującą TYinil. Z całą gromadą podnieć©*- J nych Jawąjczyków wdrapaliśmy się na stok, zhierając po drodze każdy kawałek; kośd.jaki mogliśmy dostrzec. Obiecałem wcześniej po 10 centów za każdy frag* ment należący do tej czaszki. Nie doceniłem jednak zdolności moich cietnnó-i skórych pracowników do robienia -dużych interesów-. Rezultat by! przerażaj jącyi Za moimi plecami łamali większe fragmenty na kawałki, by zwięfc liczbę okazów do sprzedaży! Zebraliśmy około 40 fragmentów, z który 30 należało do czaszki [...). Utworzyły dobrze rozpoznawalne, niemal komplet* sklepienie czaszki pitekantropa. Teraz, w końcu, znaleźliśmy gol".

'Czbrwick jawajski'

177

Sjcąd von Koemgswald wiedział, że fragmenty znalezione na powierzchni wzgórza należały rzeczywiście, jak twierdził, do środkowoplejstoceńskiej formacji Kabuh? Być może Jawąjczycy znaleźli czaszkę w innym miejscu, rozbili ją, jeden kawałek przesłali von Koenigswaldowi, a resztę rozrzucili na brzegach Kali Tjemoro.

Von Koenigswald zrekonstruował czaszkę na podstawie 30 znalezionych fragmentów. Nazwał ją pitekantrop II i przesłał wstępny raport Dubois. Jego czaszka była o wiele bardziej kompletna niż oryginalne sklepienie czaszki znalezione przez Dubois w TYinil- Vbn Kocnigswald sądził, ze Dubois zrekonstruował czaszkę pitekantropa ze zbyt niskim czołem. Uważał, iż fragmenty, które odnalazł pozwalały na bardziej „ludzką" interpretację.

Dubois przyznał w międzyczasie, że jego oryginalny Pithccanlhropus erec-tus był jedynie wymarłą małpą człekokształtną i me zgodził się z rekonstrukcją von Koenigswalda. Oskarż)! go puhłkznie o oszustwo. Cofnął później to oskarżenie i stwierdził, że błędy, jakie dostrzega w rekonstrukcji von Koenigswalda, prawdopodobnie nie zostały dokonane umyślnie.

Poglądy von Koenigswalda zdobywały jednak poparcie. W 1938 roku Franz Weidenreich, kierownik wykopalisk „człowieka pekińskiego" w Zhoukoudian. oświadczył w prestiżowym czasopiśmie Naturę, że nowe znaleziska von Koenigswalda udowodniły ostatecznie, iż pitekantrop był przodkiem istot ludzkich a nie gibona, jak twierdził Dubois.

W 1941 roku jeden z Jawąjczyków von Koenigswalda przesłał mu z Sangiran do Bandung fragment olbrzymiej żuchwy. Zdaniem von Koenigswalda kość ta posiadała wyraźne cechy szczęki przodka ludzkiego gatunku. Nazwał nowego hominida Meganthropus palcojaramcus („olbrzymi człowiek starożytnej Jawy"), ponieważ odkryta żuchwa była dwa razy większa niż typowa szczęka współczesnego człowieka.

Badając szczegółowo bezpośrednie relacje, nic znaleźliśmy dokładnego opisu miejsca, w którym odkryto to znalezisko ani nazwiska czy też imienia odkrywcy Jeżeli von Kocnigswald opisał dokładnie okoliczności tego odkrycia, stanowi to dobrze strzeżoną tajemnicę naukową. Omawiał bowiem problem megantropa przynąjmniej w trzech raportach, jednak w żadnym z nich nie informował o szczegółach pierwotnej lokalizacji skamieniałości. Powiedział jedynie, że pochodzi ona z formacji Puijangan, lecz nie podał dalszych informacji. Z tego względu na temat meganlropa wierny tak naprawdę tylko tyle, iż jakiś Jawajczyk. którego nazwiska czy choćby imienia nie znamy, przesłał fragment ®częki von Koenigswaldowi. Ze ściśle naukowego punktu widzenia wiek zna-kziska pozostaje tajemnicą. Tym niemniej, w opinii von Koenigswalda megan-fr°p był olbrzymim hominidem, stanowiącym boczną gałąź głównej linii ewolucji Homo sapiens sapiens.

'fon Kocnigswald znalazł również skamieniałości w postaci dużych zębów, Przypominających zęby człowieka. Przypisał je jeszcze większej istocie, nazwanej Gigan topił hec us. Jego zdaniem gigantopitek byl dużą małpą, która żyła