Skan09

190

Odbycie kart w Pilidown

Zakazana archeologia - ukryta historia człm

Okazało się, ze czaszka ze Swanscombe zawiera tę samą ilość fluoru co skamieniałości zwierząt odkryte na tym samym stanowisku. Potwierdzało to jej środkowoplejstoceńslde pochodzenie Wyniki badań szczątków z Ptltdown wprawiały w zaJdopotanie.

Oaldcy miał najwyraźniej własne wątpliwości odnośnie „człowieka z PUt-down". Wraz z Hoskinsem, współautorem raportu z 1950 roku na temat metody fluorowej, napisał: „anatomiczne cechy eoantropa (zakładając, że materiał reprezentuje jedną istotę) zupełnie nie spełniają naszych oczekiwań wobec wczesnoplęjstoceńskiego hominida, które zrodziły się pod wpływem odkryć z Dalekiego Wschodu i Afryki".

Oakley zbadał skamieniałości odkryte w Plltdown. by określić czy czaszka i szczęka „człowieka z Ptltdown" należały rzeczywiście do tego samego osobnika. Zawartość fluoru w czterech znalezionych początkowo kościach czaszki wynosiła 0,1 *0.4%, a w przypadku szczęla - 0,2%, co wskazywało na to, że szczątki należały do jednej istoty. Badania kości z drugiego stanowiska przyniosły podobne rezultaty. Oakley doszedł do wniosku, iż znaleziska „czło* wieka z Piltdown" pochodzą z interglacjalu Riss-WOrm, który datowałby je na 75 000-125 000 lat. Takie datowanie jest późniejsze mż przypisany im pierwotnie wiek wczesnoplejstoceńsla, wciąż jednak stanowi chronologiczną anomalię dla ludzkiej czaszki z terenu Anglii. Jak już wspominaliśmy zgodnie z obecnymi teoriami Homo sapiens sapiens powstał bowiem w Afryce co nąjwyże) 100 000 lat temu i dopiero około 70 000 lat później przywędrował do Europy

Ustalenia Oakleya nie usatysfakcjonowały Marsionn. Jego zdaniem szczęka i czaszka z Piltdown należały do całkowicie odmiennych istot. Opierąjąc się na swojej wiedzy medycznej i stomatologicznej, Marston stwierdził, że czaszka należała do dorosłego człowieka, ponieważ jej szwy były zrośnięta, natomiast szczęka, z nierozwiniętymi zębami trzonowymi, pochodziła od młodej małpy człekokształtnej. Maraton uznał ponadto, iż ciemne zabarwienie kości, interpretowane jako świadectwo ich wczesnego pochodzenia, było wynikiem konserwacji znalezisk przez Dawsona w roztworze dwuchromianu potasu.

Wysuwane ciągłe przez Marstona wątpliwości przyciągnęły w końcu uwagę J. S Weinera, antropologa z Oxfordu, który dał się wkrótce przekonać, że nie wyjaśniono jeszcze wszystkich kwestii związanych ze skamieniałościami 1 z Piltdown. Weiner doniósł o swoich podejrzeniach W. E. Lc Gros Clarkowi, kierownikowi Wydziału Antropologii na Uniwersytecie w Oxfordzie. Począć kowo Le Gros Clark był sceptyczny. 5 sierpnia 1953 roku Weiner i Oakley spotkali się z nim w Brilish Museurn Oakley wyciągnął z sejfu ziulezisk* z Plltdown. Można było je teraz zbadać. Weiner pokazał wówczas Le Grotf| Clarkowi ząb szympansa, który wziął z muzealnej kolekcji, spiłował i ^nas[‘‘?* nie odpowiednio zabarwił. Podobieństwo do zębu trzonowego z Piltdown byW tak uderzające, że I-c Gros Clark uznał za słuszne gruntowne zbadanie wszystkich skamieniałości z Piltdown.

Kości „człowieka z Piltdown" ponownie poddano badaniu metodą fluorową. tym razem przy użyciu nowoczesnych technik. Zawartość fluoru w trzech fragmentach czaszki wynosiła teraz 0,196, natomiast w przypadku szczęki i zębów - zaledwie 0,01-0,04%. Ilość fluoru wzrasta wraz z upływem czasu, dlatego otrzymane wyniki wskazywały, że czaszka jest o wiele starsza. Skamieniałości nic mogły więc należeć do tej samej istoty

Jak widzimy, badania przeprowadzone metodą fluorową przez Oukleya wykazały w pierwszym przypadku, iz czaszka i szczęka są sobie współczesne, później okazało się, że me pochodzą z tych samych czasów. Drugi zestaw analiz przeprowadzono przy użyciu nowoczesnych technik badawczych i to przyniosło pożądany rezultat. Taka sytuacja zdarza się dość często w pałeoaniropologii czy też archeologii - naukowcy przeprowadzają badania, następnie je powtarzają lub ulepszają swoje metody dopóki nic osiągną pożądanego wyniku Wówczas przerywają dalsze prace. W takich przypadkach wydaje się. iż dzia-ląją tendencyjnie, zgodnie z teoretycznymi założeniami.

Skamienialości z Piltdown zbadano również metodą azotową. Kości czaszki zawierały 0,6-1,4% azotu, szczęka - 3.9%. a niektóre zęby - 4.2-5.1 %. Fragmenty czaszki nie miały zatem tyle samo lat co szczęka ł zęby a to również dowodziło, te badane skamieniałości należały do różnych istot. Współczesna kość zawiera około 4-5% azotu i jego ilość zmniejsza się wraz z upływem czasu. Szczęka i zęby były więc o wiele młodsze niż czaszka.

Wyniki badań przeprowadzonych metodą fluorową i azotową wciąż pozwalały sądzić, iż jirzynajmmej czaszka pochodzi ze żwirów w Piltdown. Jednak w końcu i ona stała się przedmiotem podejrzeń. Raport Brilish Museurn stwierdzał: „Dr G. F. Claringbull przeprowadził rentgenowską analizę krystalograficzną tych kości i zbadał, że ich główny składnik mineralny - hydroksy-aj»tyt - został częściowo zastąpiony gipsem. Badania nad warunkami chemicznymi w glebie podpowierzchniowej j wodzie gruntowej Pilidown wykazały, iż taka wyjątkowa przemiana nie mogła zajść w sposób naturalny w żwirze j^^r M. H. Hcy wy kazał zachodzenie tego procesu w wyniku sztucznego zabarwienia żelazem w pełni skamieniałych kości poprzez moczenie ich ^w mocnych roztworach siarczanu żelaza. Kości czaszki zabarwiono więc wtucznie, tak by pasowały do żwiru, i -podłożono- w miejscu odkrycia ze wszystkimi innymi znaleziskami"

Mimo argumentów przedstawionych w raporcie Briti&h Museurn nadal można Przypuszczać, że czaszka pochodziła rzeczywiście ze żwirów w Piltdown. Wszyst-

jej fragmenty były całkowicie przesiąknięte żelazem, co spowodowało ciemną fcirwę kośa. szczęka natomiast, również uważana za przedmiot oszustwa, cechowała się jedynie powierzchniowym zabarwieniem Fbnadto analiza chemicz-^na Pcrwazych fragmentów czaszki odkrytych przez Dawsona wykazała bardzo **ysoką zawartość żelaza, która wynosiła 8% przy zaledwie 2-3% w przypadku •*częki Kości czaszki mogły zatem ulec zabarwieniu (przenikającym całą kość ^{, 2}'^vłększają_Cyni ilość żelaza do 8% w stosunku do całkowitego składu minerał-