0000011702 000006

130

W. POL: WYBÓR poezji

Ale odciąć nas nie zdołał;

Pan pułkownik przed front skoczył I do siebie mnie przywołał,

I rzekł do mnie: „Ot — wiesz, stary,

¹³⁰ Że się nie mam kim posłużyć,

Dwóch nas tylko z dawnej wiary —

Dalej trzeba już odurzyć:

Jedź do sztabu — weź papiery,

Zdaj wodzowi raport szczery. —

135 Niech też o nas przecie radzą,

Bo nam diablą łupnię dadzą”.

Rzekł — a jam się kopnął cwałem,

(A nie byłem nigdy w sztabie)

Wódz! Nie żarty — pomyślałem,

¹⁴⁰ Szlify wodza to nie grabie!

Nuż tu ćwika na czym schwyta!

Nuż znienacka mnie zapytał Trzeba mu się odciąć sprawno. —

Nuż zapyta: „Służysz dawno?

¹⁴⁵ Kiedyś dostał krzyż francuski?

W wojnie pruskiej, czy też ruskiej?

Czyś tam kontent z młodej wiary?

Czy was racja, żołd dochodzi?

Młody żołnierz czy z zapałem?

w. 127 w DD: „Mój pułkownik, gdy to zoczył” w. 132 odurzyć — oszukać. W DD: „Trzeba będzie wrogów izdurzyć”.

w. 136 lupnię dadzą — dadzą łupnia, pobiją. -Kf W. 142—143 w DD przestawione.

w. 145—46 krzyż francuski etc. — odznaczenie wojskowe za udział w którejś z kampanii Napoleona: pruskiej (1806— —1807) czy rosyjskiej (1812—1813). w. 148 w DD: „Czy też wszystko was dochodzi”

W- 149 w DD — brak.