0000018 2

24 Fizjoterapia

wania wysiłków zmierzających do pełnego partnerstwa i współpracy, opartych na zrozumieniu historycznego kontekstu ewolucji organizacji działających w rehabilitacji medycznej w USA.

PIŚMIENNICTWO

111 Cole T.M.: The Greening of Physiałry in a Golden Era of Rehabilitation. „Arch. Phys. Med. Rehabil." 1993. 74: 231-237.

[2) Gałkowski T.. KiwerskiJ. (red.): Encyklopedyczny słownik rehabilitacji. PZWL. Warszawa 1986.

[31 Górski W.: Aspekty organizacyjne i kadrowe rehabilitacji leczniczej w Polsce. W: Kiwcrski L. Ostrowska A. (red.): Stan rehabilitacji i potrzeby rehabilitacyjne osób o poszczególnych rodzajach niepełnosprawności. Wydawnictwo Instytutu Filozofii i Socjologii PAN. Warszawa 1994, 295-309.

[4]    Grabois M.: Rehabilitation Medicine: Corning Together in Partnership. „Arch. Phys. Med. Rehabil." 2001. 82: 295-299.

[5]    Jankowiak J.: Fizykoterapia. Podręcznik dla lekarzy. Wydanie IV poszerzone i uzupełnione. PZWL. Warszawa 1954.

[6]    Łepski S.: Leczenie fizykalne i jego stosowanie w praktyce. Wydawnictwo Naukowe „Wiedza”. Warszawa 1938.

|7| Orzech J.: Rozwój koncepcji, technik i metod fizjoterapii. Wydawnictwo „Sport i Rehabilitacja". Tarnów 2001.

|8| Oszast Z.: O potrzebie nauczania lecznictwa fizycznego na wydziałach lekarskich w Polsce.

PZWL. Warszawa 1950. Odbitka z „Polskiego Tygodnika Lekarskiego” 1950. 9-13.

|9| Tomaszewska J.: Fizykoterapia. W: Milanowska K.. Dega W. (red.): Rehabilitacja medyczna. Wydanie III. PZWL. Warszawa 1998. 52-56.

[10] Wielki słownik medyczny. Wydział Nauk Medycznych PAN. PZWL. Warszawa 1996.

W ubiegłym wieku występowała charakterystyczna tendencja do wieloaspektowego ujmowania funkcji ruchowych człowieka i ich poznania. Mówi o tym twierdzenie znakomitego polskiego filozofa, W. Tatarkiewicza, że wychowanie fizyczne jest niczym innym tylko troską psychiki o ciało. W. Tatarkiewicz uświadamia, że wyszliśmy poza oświeceniowy racjonalizm i nie musimy trzymać się paradygmatu, według którego rzeczy i tak z natury złożone najpierw próbuje się rozłożyć, a potem ponownie złożyć. Takie podejście do nauki o ruchu prezentował już w XIX w. E. Du Bois-Reymond (1818-1860). Uczony ten nie tylko stworzył podstawy naukowe nowoczesnej klinicznej elektrofizjologii (1848-1860), przedstawione w dziele pt. Badania nad elektrycznością zwierzęcą, ale też zajmując się biomechaniką, opracował stosowaną do dzisiaj metodę wyznaczania ogólnego środka ciężkości ciała człowieka (o.ś.c.), której niewątpliwymi zaletami są prostota oraz możliwość jej zastosowania w odniesieniu do żywego człowieka. Do holistycznej analizy ruchu człowieka dąży antropomotoryka, nowa nauka o motoryczności człowieka, stworzona i rozwijana przez zespół naukowców związanych z Akademią Wychowania Fizycznego w Krakowie i z PAN. Antropomotoryka opisuje motoryczność człowieka w kategoriach zarówno matematyczno-fizycznych, jak i fizjologicznych. O postrzeganiu przez niektórych badaczy związku biomechaniki z fizjologią, może świadczyć publikacja z 2001 r., zatytułowana wprost: Biomechanika ośrodkowego układu nerwowego. Tłumaczy to celowość przedstawienia w niniejszej pracy rozdziałów dotyczących klinicznej biomechaniki i neurofizjologii.