Ryc. 30. Wkładka dostosowana do zniekształcenia stopy.
tyczne, odciążając równocześnie powierzchnią podeszwową stopy pod głowami unoszonych kości śródstopia (ryc. 29 c).
Nie tylko jednak przez podparcie ograniczonej powierzchni stopy w sąsiedztwie odciążamy miejsca bolesne. Ten sam efekt możemy uzyskać również przez zagłębienie wkładki w odpowiednim miejscu i przeniesienie całego obciążania na pozostałą powierzchnię podeszwową stopy. Przykładem takiej konstrukcji jest wkładka odciążająca bolesną ostrogę piętową (ryc. 29 d). Innym sposobem odciążenia bolesnej stopy jest negatywowe wymodelowalnie wkładki, tak aby równomiernie rozkładała naciski na całej powierzchni podeszwowej stopy, eliminując koncentrację nacisków w miejscach uwypuklających się — tzw. wkładki dostosowane do zniekształcenia (ryc. 30).
Nieduże skrócenie możemy wyrównywać przez podwyższenie obcasa w normalnym bucie oraz uzupełnienie tego podwyższenia klinową wkładką unoszącą piętę. U dzieci dla zapewnienia prawidłowego rozwoju stopy różnicę długości kończyny uzupełniamy pod całą powierzchnią stopy. Praktycznymi i godnymi polecenia uzupełnieniami spodów normalnego obuwia mogą być również:
— miękki obcas gumowy amortyzujący wstrząsy udzielane stopie przez sztywną wkładkę, a także kompensujący brak zgięcia podeszwowego przy usztywnieniu stawu skokowego;
— wydłużenie przyśrodkowej części obcasa ku przodowi i do przy-środka dla podparcia obniżonego sklepienia i uniknięcia deformacji buta oraz stworzenia szerszej podstawy oparcia stopy wykazującej skłonność do koślawości;
poszerzenie obcasa od strony bocznej wywiera korzystny statycznie wpływ w przypadku stopy wykazującej skłonność do supinacji.
Obuwie profilaktyczne
Obuwie profilaktyczne stanowi ogniwo pośrednie między obuwiem normalnym a ortopedycznym. Stosuje się je w przypadkach statycznej niewydolności stopy niedużego stopnia lub w przypadku narażenia stopy normalnej na długotrwałe przeciążenia. Zadaniem jego jest zapobieganie powstawaniu deformacji.
W 1956 r. ukazało się na rynku obuwie profilaktyczne dla dzieci. Zachowując ogólny kształt obuwia dziecięcego z przywiedzeniem śródstopia w stosunku do stępu, posiadało ono wbudowaną wkładkę z elastycznej gumy, unoszącą lekko przyśrodkowy brzeg pięty oraz podpierającą sklepienie podłużne. Obuwie zaopatrzone było w obcas Thomasa, wydłużony od strony przyśrodkowej ku przodowi, oraz wzmocnione zapięt-ki. Elastyczna podeszwa umożliwiała mięśniom stopy właściwe warunki pracy w czasie chodzenia.
Obuwie korygujące zniekształcenia stóp
Zadaniem obuwia korekcyjnego jest przywracanie stopie prawidłowego ustawienia. Dlatego też stosować je możemy tylko w przypadku zniekształceń odwracalnych, dających się skorygować ręcznie.
Stopa końsko-szpotawa wrodzona u dzieci po leczeniu zachowawczym lub zabiegu operacyjnym wymaga zabezpieczenia przed nawrotem deformacji w okresie wzrostu. Brak zabezpieczenia stopy w nieodpowiednim obuwiu przyczynia się szczególnie do nawrotu przywiedzenia przo-
Ryc. 31. Obuwie korekcyjne budowane na prostej formie, a — Kształt podeszwy — podwójną linią zaznaczono wzmocnienie noska i zapiętka. Strzałki wskazują powstały tu układ trzech sił korekcyjnych. Widoczny jest również zarys obcasa, b — Korekcja stopy w płaszczyźnie czołowej (przekrój buta), w bucie wkładka pronująca i obcas wysunięty na zewnątrz.
/ •
57