0000047

Kinezyterapia jest definiowana jako całokształt postępowania medycznego, którego celem jest leczenie ruchem. Wiedza dotycząca kinezyterapii stale się rozwija. Powstają coraz to nowe kierunki zastosowań leczenia ruchem i badań nad zachowaniami ruchowymi człowieka niepełnosprawnego. Ma to związek z ciągłym różnicowaniem się specjalności lekarskich i dostosowywaniem do nich specjalnych programów leczenia ruchem. Wynika to również z uprawiania różnych form kultury fizycznej i sportu przez osoby niepełnosprawne. Tworzone są nowe podstawy teoretyczne antropomotoryki, oparte na anatomii, fizjologu, biome-chanice, psychologii, etologii czy genetyce człowieka. Kreowanie nowych pojęć i nowych nazw dowodzi ciągłego rozwoju kinezyterapii, która z natury rzeczy musi być rozbudowana od gimnastyki podstawowej. Niemniej podstawą, na której były i są nadal oparte najważniejsze pojęcia kinezyterapii, jest systematyka i metodyka gimnastyki podstawowej.

7.1. Podstawy klasyfikacji ćwiczeń leczniczych

Systematyka dzieli ćwiczenia lecznicze na określone grupy, natomiast metodyka zajmuje się sposobami wykonywania tych ćwiczeń, mających określony cel, czyli można powiedzieć, że: „systematyka mówi, co to za ćwiczenie, a metodyka - jak je wykonać”. Pierwsze próby usystematyzowania ćwiczeń gimnastycznych zostały opisane przez antycznego lekarza Galena z Pergamonu (130-199). Zajmując się m.in. farmakologią, wprowadził pojęcie leków galenowych i usystematyzował przepisy ich przyrządzania. Pierwszym jednak, który opracował systematykę ćwiczeń leczniczych był H. Ling (1776-1839), uznawany powszechnie za ojca kinezyterapii. W Centralnym Instytucie Gimnastyki, zorganizowanym w Sztokholmie, Ling szkolił pierwszych polskich nauczycieli wychowania fizycznego oraz lekarzy, którzy przenieśli do naszego kraju idee i metody szwedzkiej