0190

Systemy polityczne współczesnego świata

Model systemu partyjnego określany mianem „śródziemnomorskiego” charakteryzuje się bipolarnym (dwubiegunowym) układem rywalizacji. Tradycyjnie występuje w nich silny blok partii lewicowych oraz prawicowych (konserwatywnych). Bardzo rzadko poziom relewancji uzyskują partie liberalne czy chadeckie. Skoro centrum systemu w zasadzie pozostaje otwarte (brak silniejszych wyborczo ugrupowań), w modelu tym kształtują się dwie opcje programowe: centrolewicowa oraz centroprawicowa. Struktura tych opcji może przybierać charakter układu jednopartyjnego bądź wielopartyjnego. W Grecji ukształtował się system partyjny, w którym każdą z opcji reprezentuje na zasadzie wyłączności duża partia polityczna: Panhelleński Ruch Socjalistyczny (PASOK) - opcję lewicową, zaś Nowa Demokracja (ND) - prawicową. One też dokonują między sobą alternacji władzy. Średnia wartość indeksu efektywnej liczby partii w latach 90. (na poziomie parlamentarnym) wynosi 2,2, co oznacza, że mechanizm rywalizacji zaczyna przypominać układ dwupartyjny. Proces koncentracji parlamentarnego systemu partyjnego został bardzo mocno zaznaczony już w latach 80. i wciąż postępuje. W wyborach w 2000 r. ponownie zwyciężyli socjaliści, zdobywając absolutną większość w parlamencie. Obie duże partie polityczne kontrolują łącznie ponad 94% miejsc, a swoich reprezentantów do legislatywy wprowadziły jeszcze tylko dwa ugrupowania. Konsekwencją ukształtowania się takiej konfiguracji stało się tworzenie czysto jednopartyjnych gabinetów większościowych (z wyjątkiem lat 1989-1990, tzn. okresu zwanego katharsis). System partyjny w Grecji określany jest jako „prawie doskonała dwupartyjność”. Z kolei hiszpański system partyjny zyskał sobie przydomek „niedoskonałej dwupartyjności”. Podobnie jak w Grecji, dominują dwie duże partie polityczne, reprezentujące opcję lewicową (Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza - PSOE) oraz prawicową (Partia Ludowa - PP). Oznacza to, że w zasadzie proces kreowania stabilnych form lojalności politycznych przez partie został zdominowany przez socjoekonomiczny wymiar rywalizacji. Znów schemat bardzo podobny do greckiego, ale również i do portugalskiego mechanizmu rywalizacji. Niedoskonałość układu dwupartyjnego w Hiszpanii polegała przede wszystkim na tym, że od 1993 r. duże partie polityczne zostały zmuszone do formowania gabinetów mniejszościowych, które musiały szukać wsparcia u innych partii obecnych w parlamencie (partii regionalnych). Poza tym obie duże partie kontrolowały łącznie średnio 86% mandatów w Kortezach, a wartość indeksu efektywnej liczby partii wyniosła 2,6 (lata 90.). W wyborach w 2000 r. zwycięska partia (PP) zdobyła absolutną większość w parlamencie, co pozwoliło jej na stworzenie gabinetu większościowego. Przyczyny niedoskonałości układu dwupartyjnego upatrywalibyśmy jednak w innym zjawisku. Otóż alternacja władzy pomiędzy obu

186