1 (147) 2

294 Biogramy polskich prozaików

—    Śląsk 1959, NK 1969, Sztolnię w Sowich Górach. Baśnie i opowieści z ziemi opolskiej, Beskidów i Dolnego Śląska — NK 1963, Wężową królewnę, Baśnie i opowieści ze Śląska — Śląsk 1964, 1969 wyd. popr.) oraz wielu powieści historycznych dla młodzieży o czasach piastowskich, których akcja zlokalizowana została głównie na Śląsku (należą do nich m. in. takie utwory, jak W grodach Słowian śląskich — NK 1954, Śląsk 1966 wyd. popr. i poszerz., Haftowane trzewiczki — Śląsk 1958, 1963, Rycerze kamiennego niedźwiedzia

—    Cz 1962, Złote jarzmo — NK 1966, Największy skarb — Śląsk 1966, Ślężańska legenda — Śląsk 1967, Ofka z Kamiennej Góry — NK 1D68).

DOMAGALIK Janusz, ur. 5 VII 1931 w Czeladzi. Ukończył filologię polską w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Warszawie. Od 1950 roku pracuje jako dziennikarz. Prozaik, autor utworów dla młodzieży i widowisk telewizyjnych. Uprawia prozę obyczajową (Męska sprawa — PZWS 1963, 1964, Koniec wakacji — NK 1966, Księżniczka i chłopcy — WH 1967, 1968) i sensacyjno-detektywistyczną {Pięć przygód detektywa Konopki — NK 1968). W swych książkach ukazuje młodzież na tle organizacji harcerskiej, środowiska szkolnego i rodzinnego, analizuje jej postawy, przedstawia typowe dla wieku młodzieńczego konflikty w grupie rówieśniczej oraz wzajemne stosunki z dorosłymi. Dba również o atrakcyjność fabuły. Dał temu wyraz w powieści Pięć przygód detektywa Konopki.

Janusz Domagalik

DRUCKA Nadzieja, ur. 17 1 1898 w Warszawie. Studiowała medycynę na Uniwersytecie w Moskwie. Podczas pierwszej wojny światowej była sanitariuszką na froncie. Debiutowała w 1926 roku jako prozaik. Była uczestniczką powstania warszawskiego. Po wyzwoleniu podjęła pracę jako lektor języka rosyjskiego w Akademii Medycznej i Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Uprawia głownie prozę biograficzną. Dla młodzieży wydała m. in. następujące opowieści biograficzne: o Michale Glince pt. Michel (NK 1961), o Mozarcie pt. Droga do sławy (NK 1961), o Juliuszu Verne pt. Czarodziej z Nantes (NK 1963, 1967), o Moniuszce pt. Stanisław Moniuszko (NK 1966), o Mariuszu Zaruskim pt. Kurs na słońce (WH 1969).

DYBOWSKI Janusz Teodor, ur. 1 IV 1909 w Zduńskiej Woli, zm. 28 VI 1977 w Warszawie. Ukończył Wydział Prawa USB w Wilnie oraz filozofię na uniwersytecie we Fryburgu ze stopniem doktora. Debiutował w 1929 roku na łamach prasy jako prozaik. W latach 1937—39 był bibliotekarzem w Bibliotece Raczyńskich w Poznaniu. Podczas wojny, po ucieczce z niewoli niemiec-i kiej, walczył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Po wyzwoleniu, w latach 1949—1959, był kierownikiem literackim teatrów w Poznaniu, Olsztynie, Rzeszowie i Koszalinie. W roku 1960 zamieszkał w Warszawie. Prozaik, autor sztuk scenicznych. Dla młodzieży wydał m. in. następujące powieści historyczne: Gorące wici (LSW 1962), Światło nad Helladą (NK 1963, 1967), Ocalenie Syrakuz (NK 1966), Błazen starego króla (LSW 1967), Bunt Paryża (NK 1970). Interesowały go zarówno dzieje powszechne, jak i historia Polski.

FIAŁKOWSKI Konrad, ur. 29 XII 1939 w Lublinie. Tu ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Jana Zamoyskiego. Będąc uczniem tej szkoły, został w 1957 roku laureatem Olimpiady Fizycznej. W 1962 roku ukończył studia na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej. W roku 1964 uzyskał tytuł doktora, a w r. 1966 — doktora habilitowanego. Od tego czasu wykłada na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej. W 1973 roku został profesorem tej uczelni. Jako pracownik naukowy zajmuje się maszynami matematycznymi. Debiutował w 1956 roku w konkursie tygodnika „Dookoła świata” na opowiadanie fantastycznonaukowe. Następnie wiele jego utworów ukazało się w miesięczniku „Miody Technik”. Część z nich została wykorzystana w formie słuchowisk radiowych. W 1962 roku otrzymał nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Fantastyki w Moskwie. Jest członkiem redakcji miesięcznika „Problemy”. Jako prozaik i autor utworów fantasty-cznonaukowych uprawia głównie małe formy literackie. Wydał m. in. nastę-