1 (167) 2

334 Biogramy polskich prozaików

TROPACZYŃSKA-OGARKOWA Weronika, ur. 81 1908 w Zamorsty-nowie na przedmieściu Lwowa, zm. 9 V 1957 w Warszawie. Po ukończeniu szkoły podstawowej uczyła się przez trzy lata kroju i szycia w szkole zawodowej, a następnie uzyskała kwalifikacje pedagogiczne na kursach w seminarium nauczycielskim i otrzymała posadę nauczycielki we wsi Mogilica na Białorusi. W 1935 r. zdała eksternistycznie maturę i od tego czasu przez piętnaście lat studiowała historię kolejno na uniwersytetach: Lwowskim, Lubelskim i Warszawskim. Debiutowała na łamach miesięcznika dla kobiet pt. „Bluszcz” jako publicystka. W swych pracach publicystycznych domagała się równouprawnienia kobiet i poprawy doli chłopów na Białorusi. W 1938 roku wydala pierwszą książkę dla dzieci pt. Serce matki, zawierającą inscenizacje utworów Tetmajera, Orkana, Żeromskiego, Konopnickiej i in. Podczas okupacji redagowała konspiracyjne pismo dla dzieci pt. „Biedronka”, prowadziła korespondencyjną uczelnię kobiecą, będącą podziemnym uniwersytetem ludowym, ukrywała uciekinierów z getta, przechowywała broń i tajną radiostację, walczyła w Batalionach Chłopskich. Bezpośrednio po wyzwoleniu, w 1945 r., wydala książeczkę dla najmłodszych pt. Tu klinika zwierząt otwarta cały dzień. Pracowała w redakcjach pism młodzieżowych: „Płomyczek”, „Płomyk” i „Świat Młodych” oraz w Polskim Radiu. Zaangażowana w pracy nad odbudową Polski Ludowej, z okazji ukończenia mostu Poniatowskiego w Warszawie napisała inscenizację Budujemy mosty (1948). Wraz z Hoszowską i Szczechurą pracowała nad podręcznikami i wydała opowiadania z dziejów ojczystych dla klasy IV szkoły podstawowej pt. Było to dawno oraz podręcznik do nauki prehistorii dla klasy III pt. Ziemia opowiada, W początkach lat pięćdziesiątych przestała pracować w redakcjach pism dziecięcych i młodzieżowych oraz w Radiu, aby całkowicie poświęcić się pracy literat\ iej i studiom historycznym nad epoką stanisławowską. Prozaik, autorka książek dla dzieci i młodzieży. Prócz utworów wymienionych wyżej, wydala m. in.: opowieść z powstania warszawskiego pt. Za naszą wolność (1947), reportaż z życia dzieci pt. / my walczymy o pokój (1950), zbiór opowiadań pt. Mały łącznik Kim-e-Cho (1951, wspólnie z M. Kruger), opowiadanie o tematyce harcerskiej pt. Za godzinę zbiórka (1951), siedmioto-mową powieść historyczną o epoce stanisławowskiej pt. Żołnierze Kościuszki (1952—1955), powieść o tematyce społeczno-obyczajowej pt. Leśne Doły (1954). W roku 1957 ukazał się w dwu tomach jej ostatni utwór, a mianowicie nie dokończona opowieść o charakterze autobiograficznym dla starszego czytelnika pt. Dom pi d krzyżem. Z nie opublikowanych materiałów wymienić należy: powieść Kompasy, której akcja rozgrywa się w latach 1912—1926

\

na terenach dzisiejsze i zachodniej Ukrainy oraz nowele o tematyce wojennej i poemat wierszem o Ludwiku Waryńskim. Za powieść Leśne Doły otrzymała wyróżnienie państwowe, zaś za całokształt twórczości dla dzieci i młodzieży

—    Złoty Kizyż Zasługi.

WARNEŃSKA Monika, ur. 41111922 w Myszkowie k. Zawiercia. Ukończyła historię na UW. Debiutowała w 1945 roku na łamach prasy literackiej jako poetka pod nazwiskiem Kazimiery Kosińskiej. W latach 1946—1950 pracowała jako dziennikarz w redakcji „Polski Zbrojnej”, w latach 1951 — 1967 była współpracowniczką „Trybuny Ludu”. W 1967 roku otrzymała nagrodę literacką 111 stopnia Ministra Kultury i Sztuki za reportaże z walczącego Wietnamu, w 1969 roku — Grand Prix Międzynarodowej Organizacji Dziennikarskiej za reportaże z walczącego Wietnamu. Autorka utworów prozatorskich, licznych reportaży, publicystka. Wydała szereg szkiców, reportaży i opowieści biograficznych (m. in. o Żeromskim pt. Wiatr za progiem

—    WLub 1961, 1963, Ostatnia róża — WM 1964, 1966; o Kraszewskim pt. Chłopiec z Romanowa — WLub 1965; o Reymoncie pt. Medium piszące — WŁ 1970) przeznaczonych dla czytelnika masowego, które mogą stanowić także pożyteczną lekturę dla starszej młodzieży. Opublikowała ponadto szereg reportaży podróżniczych (głównie z walczącego Wietnamu). Specjalnie dla młodzieży napisała; Listy mazurskie (N K 1956), Alarm na ryżowiskach (WH 1966) oraz powieść Podziemny trop (WLub 1967).

WIECZERSKA Janina, ur. 15 IX 1931 w Zakopanem. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Wrocławskim. Od 1954 roku redaktor wydawnictwa Ossolineum — kierownik redakcji literatury współczesnej. Współpracowniczka wrocławskiego miesięcznika „Odra”, a od 1970 roku sekretarz redakcji. Debiutowała w 1954 roku na łamach czasopism literackich jako prozaik. Jej debiutem książkowym była powieść dla młodzieży o tematyce szkolnej pt. Zawsze jakieś jutro (Cz 1965, 196*?). Wydała ponadto powieść Wolne obroty (Oss 1968), która uzyskała drugą nagrodę na konkursie literackim z okazji 20-lecia wyzwolenia Ziem Zachodnich. Prócz prozy uprawia krytykę literacką. Jest ponadto autorką wstępów i opracowań dzieł klasyki polskiej (m. in.Kraszewskiego i Wyspiańskiego).

WOROSZYLSKI Wiktor, ur. 8 VI 1927 w Grodnie. Ukończył Instytut Literacki im. Gorkiego w Moskwie. Studiował filologię polską na Uniwersytecie Łódzkim i UW. Debiutował w 1945 roku na łamach prasy jako poeta.