1 (148)

296 Biogramy polskich prozaików

pujące zbiory opowiadań: Wróble Galaktyki (WP 1963), Poprzez piąty wymiar (NK 1967), Włókno Claoeriusa (Iskry 1969).

FIEDLER Arkady, ur. 28X1 1894 w Poznaniu. Studiował filozofię i nauki przyrodnicze na UJ w Krakowie oraz na Uniwersytecie Poznańskim. Uczęszczał ponadto do Akademii Sztuk Graficznych w Lipsku. Debiutował w 1917 roku cyklem wierszy na łamach „Zdroju”. W 1919 roku uczestniczył w powstaniu wielkopolskim. Od r. 1927 wiele podróżował po różnych krajach, najpierw jako przyrodnik zbierający okazy fauny dla polskich muzeów zoologicznych, później jako przyrodnik i literat. W latach 1939—1942 walczył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Do kraju powrócił w 1946 roku. W okresie dwudziestolecia międzywojennego wydał szereg książek o tematyce przygodowo-podróżniczej, które zdobyły znaczną popularność wśród młodzieży. Były to najczęściej reportaże z odbytych podróży do obu Ameryk, Afryki, Azji, Oceanii i na Madagaskar. Po wojnie opublikował in. in. reportaże lotnicze pt. Dywizjon 303 (I wyd. Londyn 1942, następne: Cz 1946 wyd. 7, Iskry 1956, 1957, 1958, 1960, WPoz 1965, 1968, 1970) i opowiadania marynistyczne pt. Dziękuję ci, kapitanie (I wyd. Londyn 1944, następne: Cz 1946 wyd. 3, 1947, MON 1956, 1958, 1959, 1966, 1969). Były to książki

Arkady Fiedler

dokumentalne, oparte na przeżyciach wojennych autora w Anglii. Ponadto wydał szereg powieści przygodowo-podróżniczych o tematyce indiańskiej, a mianowicie: Rio de Oro (NK 1950, 1954, 1956, 1960, 1966 wyd. przejrz. i popr.), Mały bizon (KiW 1952, Iskry 1953, 1956, 1958, wyd. poszerz., 1961, 1963, 1968), Wyspa Robinsona {Iskry 1954, 1955, 1956, 1958, 1960, 1961, 1963, 1966, 1969) i Orinoko (Iskry 1957, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1967 wyd. popr., 1970), oraz reportaży podróżniczych, jak na przykład Gorąca wieś Ambinanitelo (Iskry 1953, 1955, 1956, 1962, 1965), Wyspa kochających lemurów (Iskry 1957) i in. Fiedler należy do najpopularniejszych pisarzy polskich. Jego książki, ze względu na atrakcyjne treści egzotyczno-przygodowe i cenne wartości poznawcze, są pasjonującą lekturą dla dzieci starszych. Za osiągnięcia literackie przyznano mu szereg nagród. W 1936 i 1957 roku otrzymał m. in. nagrodę literacką m. Poznania, w 1963 roku — nagrodę II stopnia Ministra Kultury i Sztuki za książki podróżnicze, w 1967 roku — nagrodę im. Zaruskiego.

GOŹDZIKIEWICZ Teodor, ur. 16IV 1903 w Dąbrowie Wielkiej k. Sieradza. Ukończył seminarium nauczycielskie w Łowiczu. Debiutował w 1923 roku na łamach czasopisma „Łowiczanin”. W latach 1924—1944 pracował jako nauczyciel w powiecie łowickim. W 1938 roku wydał powieść Glosy z daleka, która została wyróżniona na konkursie „Ilustrowanego Kuriera Codziennego”. Po wyzwoleniu był członkiem redakcji tygodnika „Wieś” w Łodzi, w latach 1948—1955 — redaktorem w warszawskich wydawnictwach. Pracował w zespole redakcyjnym „Tygodnika Kulturalnego”. W 1967 roku jego powieść Tarcza samotnika została wyróżniona na konkursie Ludowej Spółdzielni Wydawniczej i Związku Literatów Polskich. Jest autorem książek dla młodzieży o tematyce biograficznej (Fryckowe czasy. Legenda o Chopinie — NK 1949, wydane później pod zmienionym tytułem jako Fryckowe lato — LSW 1960, 1965, 1968; Kolory. Chłopięce lata Józefa Chełmońskiego — NK 1965) oraz o tematyce przyrodniczej (W lesie i pod lasem — NK 1955,1957,1969, Okruchy przyrody—NK 1956, LSW 1967, Kniejówka-NK 1956, LSW 1960, Drapieżcy — NK 1957, LSW 1967, Cienie lasu — NK 1958, Zapisane ptasią łapką — Cz 1959, Gniade, karę, kasztank i — LSW 1960, 1963, Reksy, Smyki i Zagraje — NK 1961, Kronika zielonych zdarzeń — NK 1963). Przyrodnicze opowieści Goździkiewicza traktują o codziennych, często wzruszających zdarzeniach, w których losy zwierząt zespolone są ściśle z losami ludzi.