1 (92) 2

Z przysłowia: „Kogut — zegar wiejski” dostał się do rymu dziecięcego:

Zapiał kogut: — Kukuryku!

Wstawaj rano, mój chłopczyku.

Lub jest tym kogutkiem, którego ostrzega stara usypianka:

Nie piej, kurku, nie piej, nie budź mi Marysi.

Czasem zachowuje się jak kotek (który z płotka mruga):

Wlazł kurek na murek i pieje.

A Zuzia z kureczka się śmieje.

Wraz z indorem spostponowała koguta baba, która jednego wsadziła do buta, a drugiego do wora. Aluzyjnie i prześmiesznie brzmi wiejski rym:

Kogutku, kogutku, nie chodź po ogródku, połamiesz lilije, matka cię obije.

A M. Kownacka oddała koguta w służbę wychowywania dzieci. Mama wyszyła kogutki na ręczniku, aby przypominały dzieciom — myć ręce:

Kukuryku! Kukuryku!

Myj się, Zosiu i Tadziku!

I jak to ze wszystkimi zwierzętami w bajeczce bywa, „czerwony kur” stał się glinianym kogucikiem:

Dawno już ucichł złoty kogucik

i królik biały kwiatów nie depcze

— u Czechowicza. Chociaż tu deminutywna metamorfoza odpustowego kuraska „na nowo” wraca do poetyczności. Nie rycerskiej wszakże, ale baśniowo-lirycznej. Biały królik, złoty kogucik, wyciszone, trochę nadrealistyczne — są zwierzętami z łąki snu. _c Właśnie łąki — a nie podwórka — której kołysanie trawy prowadzi w sen.