page0184

176

Sebastyjan — Sebastiani

go zrabowali, ale poznany przez niektórych portugalczyków dostał się do We-necyi. Senat wydalił go, a gdy powtórnie tam wrócił zamknięto go w więzieniu we Florencyi i wydano Neapolowi, gdzie trwał przy zeznaniu swojem; uważany był jako więzień galer. Naostatek miano go przenieść do Kastylii, gdzie też umarł.

Sebastiani (Henryk Franciszek de la Porta, hrabia), marszałek francuzki, pochodził ze znakomitej rodziny na wyspie Korsyce, urodził się 11 Listopada 1775 r., w miasteczku Porta, w pobliżu Bastia. Mając lat 17 wstąpił do wojska francuzkiego, podczas wypraw rewolucyjnych szybko się posunął i jako pułkownik, dowódzca jednego pułku dragonów, znacznie dopomógł do wypadków z d. 18 Brumaira, przez co pozyskał przychylność Bonapartego. Po zawarciu pokoju w Amiens, Bonaparte wysłał go do Konstantynopola, Egiptu, Syryi i wysp Jońskich, gdzie jako dyplomata wyświadczył znakomite usługi. Gdy znowu wybuchła wojna z Anglikami, otrzymał stopień jenerała brygady. W r. 1804 obserwował w Niemczech ruchy armii austryjackiej, a raporta jego wielce przyczyniły się do rozpoczęcia wojny w r. 1805. Dowodząc przednią strażą Murafa, pierwszy z wojskiem francuzkim wkroczył do Wiednia. W bitwie pod Austerlitz ciężko raniony; posunięty został przez Napoleona na stopień jenerała dywizyi i w Maju r. 1806 wysłany jako poseł do Konstantynopola. Wśród najtrudniejszych okoliczności, umiał on pozyskać Selima III dla Fiancyi. Doprowadził do skutku wypowiedzenie wojny Rossyi i zmusił Portę do oporu, kiedy w r. 1807 admirał angielski Duckworth, przebywał Dardanelle. Wkrótce po upadku Selima, Sebastiani został odwołany. Otrzymał naczelne dowództwo armii francuzkiej w Hiszpanii, ale po odniesieniu licznych korzyści, złożył je 11 Sierpnia r. 1811, w mniemaniu że jest w niełasce. Rozpoczynając wyprawę z r. 1812 Napoleon dał mu dowództwo przedniej straży wielkiej armii. Należał on do osób zaufanych Napoleonowi, które usiłowały powstrzymać go od pochodu przez Litwę, ale w dalszym ciągu wyprawy, dawał dowody wielkiej gorliwości. W wyprawie z r. 1813 po bitwie pod Lipskiem bił się z szczątkami wojska pod Hanau. W wyprawie z r. 1814 z odznaczeniem się dowodził trzema pułkami jazdy. Podczas Stu Dni, e rozkazu Napoleona uorganizował gwardyję narodową w Amiens, a departament Aisne obrał go członkiem izby. W tym ostatnim charakterze, po klęsce pod Waterloo, wraz z Lafayett’em i innymi deputowanymi do wyjednania pokoju, udał się do obozu sprzymierzonych, ale gdy poselstwo to nie udało się, udał się do Anglii. Ponieważ nazwisko jego nie znajdowało się na liście proskrypcyjnej, wrócił zatem w r. 1600 do Francyi, gdzie powtórnie zajął miejsce w izbie i nakoniec wystąpił jako przeciwnik reakcyjnej polityki Poligna’ca. Po rewo-lucyi lipcowej z r. 1816 w dniu 11 Sierpnia został ministrem marynarki, a 17 Listopada ministrem spraw zagranicznych. Na tern stanowisku, które zatrzymał, mimo rozmaitych przemian gabinetu, był dosyć znienawidzonem narzędziem polityki Ludwika Filipa. Ale jednak w r. 1834 izby zadały mu klęskę w sprawie o wynagrodzenie Stanów Zjednoczonych, tak że 1 Kwietnia, musiał wystąpić z gabinetu. Był potem posłem w Neapolu od. 1835—1840, gdzie go Guizot zastąpił, później posłem w Londynie i po powrocie ztamtąd otrzymał marszałkowską buław^rę. Czynność jego ograniczyła się odtąd na izbie, w której od roku 1835 zwykle miasto Ajacio reprezentował. Przeżywszy smutny los jedynej córki swojej, księżnej de Praslin (ob.), umarł 21 Lipca 1851 r.—Brat jego Tyburcyjusz SebasUani, jenerał francuzki, a od roku