20111117083

oraz że całkowite wykorzenienie zła nie jest możliwe. Czynić dobro, to znaczy spieszyć z pomocą potrzebującym i wypełniać zadania, jakie stawia przed nami życie.

W przeciwieństwie do etyki starogreckiej, dla której celem życia było j szczęście (eudajmonizm), etyka chrześcijańska uważa szczęście, samorealizację i doskonałość za skutek miłości. Sensem i celem życia w etyce chrześcijańskiej jest miłowanie i czynienie dobra. To wiąże się z obumieraniem pewnych wartości jednostkowych (matki rodząc dzieci ryzykują własnym życiem, wychowując je — tracą dziewczęcą urodę, ojcowie nabywają wrzodów żołądka, głoszący prawdę narażają karierę itp.). Obumieranie to nie jest jednak ostateczną klęską człowieka. Prawo paradoksu egzysten-cji ludzkiej, o którym mówi Jezus, polega na tym, że tylko godząc się na obumieranie w imię miłości, człowiek może siebie ostatecznie ocalić.

Taka jest — jak sądzę — istota etyki Jezusa. Później etykę tę rozwijali i systematyzowali myśliciele chrześcijańscy, przede wszystkim św. Augustyn i św. Tomasz z Akwinu. Również we współczesnej myśli chrześcijańskiej dokonuje się twórczej kontynuacji etyki Jezusa, wzbogacając ją o odkrycia etyki wartości (czyni tak np. Hildebrand), myślenia dialogicznego (czynią tak np. Marcel, Tischner) i personalistycznego (czynią tak np. Haring, Wojtyła i Styczeń).

Streszczenie:

1. Mówiąc o etyce chrześcijańskiej, mamy na uwadze przede wszystkim naukę Jezusa. 2, Podstawową zasadą tej etyki jest przykazanie miłości Boga, bliźniego i siebie samego. Miłość jest traktowana jako najwłaściwsze ustosunkowanie się do Najwyższego Dobra i do godności osoby ludzkiej. 3. W przeciwieństwie do greckiego eudąjmonizmu dla etyki chrześcijańskiej podstawową troską człowieka nie jest szczęście jednostki, jej samorealizacja i doskonałość, lecz miłość i czynienie dobra, a samorealizacja jest skutkiem życia miłującego, które wiąże się z obumieraniem (prawo paradoksu egzystencji).

TYLKO DLA POSZUKUJĄCYCH¹⁶ A. Opracowania:

I.    Teksty łatwiejsze:

1.    G. Bitter i in., Zarys wiary, tłum. Z. Marek, Kraków 1985, s. 237—290.

II.    Teksty trudniejsze:

2.    H. Rotter, Zagadnienie poznania w teologii moralnej, tłum. Z. Abrahamowie/, „Znak" 25 (1973), nr 2 (224), s. 208—225.

3.    R. Schnackenburg, Nauka moralna Nowego Testamentu, tłum. F. Dylewski, Warszawa 1985.

4.    K. H. Schelkle. Teologia Noweuo 'Testamentu, 1. 3: Etos, iłum ^{M 1}    ■ -