20120312837

pijak^{1 2 3} za boga. Młodzi oblubieńcy, Miranda i Ferdynand, grają w szachy o dwadzieścia królestw. Nienaruszony okręt co^tą w spokojnej przystani. Winy zostają darowane i zbrodnie pnśbt, czonc. Nawet obaj wiarołomni bracia zaproszeni zostają na w w ją, rzę do chaty Prospera. Jest wieczór, krótka chwila po burzy, i łagodna. Świat, który wyszedł ze twoich kolein - jak w Hm-„The ńme is out of joint” — powrócił do moralnego ładu,

W tej jednej podrńZy [-.»»]

l¹r«sptro swe księstwo

ZnutATł na wyspie, a my wszyscy ■— siebie,

Ody nikt jut nic był ¹obą ¹.

„R"7ien no mon was his own... ” Moralitet został odegrany, czar prysł i prysło szaleństwo. Namiętności wygasły i uspokoiły żywioły. We wszystkich dramatach Szekspira są te króli# chwile, spokoju i ciszy. Ale prawie zawsze są one przed burzą. Tutaj jest już po burzy. Rankiem obaj władcy i wszystkie osoby dramatu odpłynąć mają z powrotem do Neapolu, Akcja /iwr^ wraca do swojego prologu i wszyscy bohaterowi wracają ta dawne miejsca. Koło się zamknęło, historia wróciła do twqyęg-. początku, Czy się raz jeszcze powtórzy?

Kromki historyczne Szekspira są historią panować kazi starego władcy i koronacja nowego jest jednocześnie prologim i epilogiem. Osoby dramatu są ciągłe nowe. W Burzy ten mis władca obejmuje z powrotem swoje księstwo. Jakby nic cię ck zmieniło, jakby wszystko, razem z bezludną wyspą, było ty./', przedstawieniem teatralnym, które zainscenizował Prosper® i w którym odegrał główną rolę. Takim samym przedst»'¹;c.'„tr---teatralnym jak to, które ułożył i zainscenizował Hamlet ta zamku w Elsynorze.

Zakończenie Burzy jest bardziej niepokojące od wszystkgifc zakończeń Szekspirowskich dramatów. Może dlatego zaduś

1

   roln one voyagc (»/J

foumi [„,)

2

htnpęry hi» <Jukcdvw

3

ln « ponr iik, •n<ł til otf iii o