page0216

213

jak zwykle dopomagać, zastawić się za to przykładem zacnego domu swojego i przodków swych. My Pana Boga prosić będziemy, aby raczył po-fortunnić.“

Zbierali się tedy na wojnę wszyscy powinowaci hetmana i syn jego jedynak Jan, równie do wojaczki jak do nauk chętny, miał sędziwemu ojcu towarzyszyć. Tymczasem ogół narodu na-gardłowawszy się do woli o tej sprawie na sejmikach, przycichł, bynajmniej nie rwąc się do oręża. Każdy byłby ciężko obwiniał Żółkiewskiego, gdyby ten roztropnemi przedstawieniami od wojny tak nierozważnie poczynanej odwodził, ale swojej osoby nikt nie rad był nieść w ofierze.

W miesiącu Sierpniu 1620 r. zebrały się wojska na Podolu pod Barem, a hetman w Żółkwi żegnał się z pozostającą rodziną. Smutek niezwykły zaległ wszystkie serca; boć to siedmdziesię-cio kilkoletni starzec odjeżdżał na niebezpieczeństwa i niepewny los wojny. Więc w przerażonych serdecznym niepokojem umysłach, powstały przywidzenia; wszystko wydało się złą wróżbą. Raz wśród nocy postrzeżono w Żółkwi wielką jasność na niebie, być może kometę, o którym , w pismach z tego czasu są wzmianki; powstała ztąd trwoga między domownikami hetmana —