40,41

Sztafeta zaufania

Uczestnicy dobierają się parami. Jeden z partnerów stoi zawsze za krzesłem, drugi natomiast ma zawiązane oczy. Osoba stojąca za krzesłem musi teraz swoimi wołaniami tak dyrygować niewidomym towarzyszem, aby „po omacku" mógł on możliwie szybko i bezpiecznie dotrzeć do krzesła i usiąść na nim.

Po pierwszej rundzie prowadzący może ustawić na trasie do krzeseł innych uczestników jakieś przedmioty tak, aby pokonanie tej trasy „po omacku" zostało utrudnione oraz by widzący partner musiał udzielać szczegółowych instrukcji. Osoba z zawiązanymi oczami potrzebuje dużej koncentracji również z tego powodu, że wszyscy widzący uczestnicy mogą jednocześnie kierować swoimi podopiecznymi. Brzmi to wtedy mniej więcej w następujący sposób: „Zosiu, zrób proszę mały krok w prawo". „Janku, przejdź dwa małe kroki do przodu". „Aniu, idź dwa małe kroki w lewą stronę" itd.

Wygrywa ta para, której „niewidomy" członek pierwszy usiądzie na krześle.

Aby przebieg zabawy pozostał bardziej przejrzysty, grupa nie powinna być zbyt liczna. Poszczególne osoby muszą się już dobrze znać i mieć do siebie zaufanie, aby mogły w ogóle zdecydować się na pokonywanie toru przeszkód z zawiązanymi oczami.

Słyszący „głuchy"

Uczestnicy dobierają się parami. Jeden partner zastania sobie uszy tak, aby nie docierały do niego żadne odgłosy. Będzie on „głuchy". Druga osoba próbuje teraz za pomocą swoich ruchów opisać temu „głuchemu" jakiś znany utwór muzyczny albo przekazać mu jakąś werbalna informację. Po jakimś czasie głuchy odstania uszy i mówi, co zrozumiał. Potem partnerzy zamieniają się swoimi rolami.

Na zakończenie należy stworzyć wszystkim możliwość rozmowy o tym, czego doświadczyli podczas zabawy.

Mówiące dłonie I

Uczestnicy dobierają się parami, siadają naprzeciwko siebie i zamykają oczy. Teraz każdy z nich próbuje po kolei przekazać swojemu partnerowi, posługując się dłońmi, jakąś wiadomość, np: „Cieszę się", „Jestem wściekły" itd. Następnie wszyscy otwierają oczy i mówią, jaką informację otrzymali oraz jaka rzeczywiście została wysłana.

Na zakończenie należy stworzyć uczestnikom możliwość podzielenia się z całą grupą doświadczeniami wyniesionymi z tej zabawy.

Mówiące dłonie II

Uczestnicy dobierają się parami i stają albo siadają naprzeciwko siebie. Dotykają się wewnętrznymi stronami dłoni i zamykają oczy. Prowadzący opowiada dowolną historię, np.:

„Wyobraźcie sobie, że wasze dłonie spotykają się na ulicy - cieszą się ze spotkania i opowiadają sobie coś śmiesznego. Nagle trąbi i<ikiś samochód - wasze dłonie przestraszyły się i są bardzo zdenerwowane, ponieważ wydaje im się, że na rogu ulicy coś się stało. S/epczą między sobą. Nagle bardzo im się spieszy. Nadjeżdża autobus. Dłonie szybko ściskają się na pożegnanie i rozstają".

Uczestnicy muszą w czasie opowiadania tak poruszać swoimi dłońmi, aby partner mógł odczuć przedstawioną historię. Po zakoń-c/eniu zabawy należy przeznaczyć wystarczająco dużo czasu na rozmowę dotyczącą doświadczeń poszczególnych uczestników.

Zabawa pałeczkami

Uczestnicy o podobnym wzroście dobierają się parami. Każda / par otrzymuje jedną pałeczkę (może być nią na przykład ołówek). I'.ileczki te należy przytrzymywać między dłońmi albo opuszkami pal-niw. Prowadzący podaje następnie różne zadania, które partnerzy

41