Zabawa sprawia mniej trudności, gdy trzeba sobie przypomnieć tylko porządek ustawienia pionków, a nie ich rzeczywistą „wartość", to znaczy trzeba zaznaczyć tylko pozycje pionków, a nie to. czy jest to na przykład dama, wieża czy król.
Wszyscy uczestnicy muszą na chwilę opuścić pomieszczenie. Prowadzący dokonuje w tym czasie pewnych zmian, na przykład przewiesza obrazy w inne miejsca, przestawia krzesła, przenosi lampę w inny kąt, włącza albo wyłącza światła, zasuwa lub rozsuwa zasłony, zdejmuje obrus itd. Potem uczestnicy zostają znowu zawołani do środka i muszą odgadnąć, co się zmieniło. Naturalnie można również prosić do środka po jednej osobie.
Zabawy Kim można przeprowadzać również na świeżym powietrzu. Prowadzący dokonuje wzdłuż krótkiej trasy około dziesięciu zmian, które w takiej formie nie mogą występować w przyrodzie. Na przykład wiesza różę na krzewie bzu, stokrotki na jabłonce, jabłko kładzie w brukwi, przymocowuje papierowe fiołki do prawdziwych itd. Następnie uczestnicy muszą spróbować odnaleźć te „fałszywe kwiaty".
Zabawa będzie łatwiejsza, jeśli prowadzący poda wcześniej, jakich zmian dokonał na wyznaczonej trasie.
Uczestnicy siedzą w kole. Ten z nich, który wcześniej dokładnie przyjrzał się pozostałym osobom, zostaje wysłany za drzwi. Podczas gdy przebywa na zewnątrz, zmieniamy coś w wyglądzie zewnętrznym 2 do 4 osób, na przykład zdejmujemy łańcuszek, zmieniamy fryzurę, zdejmujemy kurtkę itd. Prosimy do środka stojącego za drzwiami uczestnika, który musi teraz spróbować odgadnąć te zmiany.
Zabawa będzie łatwiejsza, gdy ustalimy, że zmian wolno dokonywać tylko w jednym miejscu, na przykład na głowie, na tułowiu, na stopach i tak dalej oraz gdy powiemy szukającemu uczestnikowi, ile dokładnie zmian zostało dokonanych u pozostałych osób w grupie.
Uczestnicy zostają podzieleni na dwie grupy jednakowej wielkości. Każdy dobiera sobie jednego partnera. Początkowo uczestnicy nie znają zasad zabawy, otrzymują tylko zadanie, by się sobie nawzajem dobrze przyjrzeli, przedstawili i rozmawiali ze sobą.
Po około dwóch minutach wysyłamy za drzwi po jednej osobie z każdej pary. Uczestnicy, którzy pozostali w pomieszczeniu, otrzymują kartki papieru i długopisy i muszą możliwie jak najdokładniej opisać, co mieli na sobie ich rozmówcy.
Kiedy zawołamy później wszystkich do środka, czytamy na głos notatki „szpiegów mody" i porównujemy je z rzeczywistym ubraniem. W zależności od tego, co zostało ustalone przed rozpoczęciem zabawy, można ogłosić zwycięzcą uczestnika, który najdokładniej opisał swojego partnera.
Wszyscy uczestnicy siedzą przy stole i trzymają przed sobą kartki papieru oraz długopisy. Za zasłoną prowadzący przygotowuje różne rzeczy, za pomocą których może wydawać dźwięki, np.: pęk kluczy, piłkę, linijkę, grzebień itd. Zadanie uczestników polega na rozpoznaniu tych odgłosów i zapisaniu na kartce przedmiotów, które je wydają.
53