59 2

Ogólne zasady kompozycji

•    Barwa zielona jest chłodna, pasywna, ale łagodna, spokojna i uspokajająca, działa kojąco; jasna zieleń ożywia, ciemna wywołuje wrażenie chłodu. Symbolizuje nadzieję, młodość, życie, spokój, tęsknotę i żyzność. Kojarzy się z wiosną i Wielkanocą.

•    Barwa niebieska jest zimna, poważna, spokojna i ciężka, działa uspokajająco, kojarzy się z wodą i lodem, potęguje wrażenie głębi. Symbolizuje chłód, tęsknotę, dal, wierność, szlachetność, zaufanie, nieskończoność, szczerość, lojalność, melancholię i boskość. Znajduje zastosowanie w dekoracjach kościelnych.

•    Barwa jasnoniebieska jest związana z narodzinami chłopca, którego jest symbolem.

•    Barwa różowa jest związana z narodzinami dziewczynki, symbolizuje miłość, szczęście, delikatność.

•    Barwa złota symbolizuje królewską i niebiańską moc i znajduje zastosowanie przy szczególnych okazjach, do których należy pięćdziesiąta rocznica ślubu.

•    Barwa srebrna oznacza głębokie zaufanie i kojarzy się z dwudziestą piątą rocznicą ślubu.

•    Barwa miedziana oznacza solidność i trwałość.

•    Barwa platynowa symbolizuje siedemdziesięciolecie pożycia małżeńskiego.

Wiedza na temat barw pozwala mądrze i świadomie je wykorzystywać w aranżacji. Właściwe ich zastosowanie wydobywa i potęguje nastrój, wyraża ideę kompozycji, organizuje przestrzeń (barwy jaskrawe i jasne wysuwają się tu na plan pierwszy, a zimne sprawiają wrażenie oddalających się). Symbolika barw różni się w poszczególnych krajach i kulturach, np. w Chinach biel oznacza żałobę, podczas gdy w Europie - wesele. Barwy mają tak duże znaczenie dla ludzi, że słusznie przypisuje się im moc terapeutyczną.

Światło i cień

Postrzeganie barw związane jest ze światłem. Na wszystkie przedmioty pada białe światło (naturalne lub sztuczne), każde ciało odbija promienie świetlne w różny, specyficzny dla siebie sposób. Przedmiot wydaje się biały, gdy odbija całe padające na niego światło, a czarny, gdy pochłania wszystkie promienie. Konkretną barwę przedmiotu stanowi barwa odbitej od jego powierzchni części światła białego, np. przedmiot wydaje się czerwony, jeżeli światło czerwone jest odbijane, a wszystkie pozostałe barwy widma są pochłaniane. Oprócz tego, że światło jest warunkiem identyfikowania barwy, jest ono także ważnym elementem kompozycji. Przede wszystkim warunkuje życie roślin zielonych

*

(fotosynteza) oraz pełne napięcia kontrasty barw. Światło stwarza plastyczne wrażenie przestrzeni, a refleksy świetlne wywołują kontrasty, potęgujące działanie barw i wpływające na siłę wyrazu zarówno barw, jak i form. Gdy z każdą godziną - począwszy od rana - rośnie natężenie światła, barwa staje się coraz bardziej intensywna, w południe jest najjaśniejsza, a po południu ciemnieje, żeby wieczorem wydawać się najciemniejsza. Towarzyszy temu powstawanie cienia po bokach oświetlanego przedmiotu, przy czym cień ten jest rozjaśniany przez światło odbite od powierzchni ciał sąsiednich. Duże zmiany koloru wywołuje światło sztuczne, które także występuje w różnych barwach; bywa białe, czerwone, żółte, niebieskie, zielone i dlatego właśnie zmienia barwy oświetlonych przedmiotów. Przy oświetleniu ogólnym, gdy światło jest silnie rozproszone, nie powstają żadne cienie lub powstają cienie tzw. miękkie. Ostre cienie i połysk towarzyszą światłu punktowemu, np. reflektora. Aby uzyskać wrażenie głębi, kompozycje kwiatowe są często oświetlane w sposób ukierunkowany (głębia cienia powinna być jednak niezbyt duża). Nie można także dopuścić do oślepiania ani przez źródło światła, ani też refleksem wywołanym przez błyszczące powierzchnie.

Na ogół kompozycję kwiatową oświetla się od przodu lub lekko z boku, wtedy eksponuje się jej wszystkie trzy wymiary, uzyskując wrażenie głębi oraz pełną kolorystykę barw. Układy graficzne z interesującym rysunkiem linii i zarysem form, a mniej atrakcyjne kolorystycznie, można oświetlić od tyłu, np. ustawiając je na tle okna.

ABC Flon*stvki • •

61