atlas rehabilitacji ruchowej (353)

Rehabilitacja po operacjach wiązadeł stawu kolanowego Rozdział 8/2.2

Rehabilitacja po operacjach wiązadeł stawu kolanowego Rozdział 8/2.2

Rehabilitacja po operacjach więzadeł

STAWU KOLANOWEGO

Staw kolanowy jest największym i zarazem najbardziej narażonym na urazy stawem organizmu ludzkiego. Funkcje jakie wykonuje, złożoność budowy oraz umiejscowienie pomiędzy długimi dźwigniami utworzonymi przez kość udową i piszczelową sprawiają, iż jest zagrożony bezpośrednimi i pośrednimi urazami.

Większość urazów kolana prowadzi do uszkodzenia tkanek miękkich, w tym więzadeł pobocznych i więzadeł wewnętrznych stawu krzyżowego przedniego (ACL) i tylnego (PCL). Uszkodzeniom więzadeł towarzyszą niejednokrotnie urazy łąkotek.

Wzrost uszkodzeń aparatu więzadłowo-torebkowego spowodowany jest przez wypadki przy pracy, urazy komunikacyjne, urazy doznane podczas uprawiania sportu. W konsekwencji dochodzi do uszkodzeń w obrębie aparatu torebkowo-więzadłowego, elementów około- i wewnątrzstawowych oraz struktur kostnych, co prowadzi do zachwiania funkcji statycznych i dynamicznych. Najczęściej dochodzi do uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego na skutek działania mechanizmu rotacyjnego, polegającego na zablokowaniu kości piszczelowej w rotacji zewnętrznej, odwiedzeniu i dynamicznym wyproście kolana, bez jednoczesnej repozycji przemieszczonej łąkotki lub rotacji wewnętrznej bądź szpotawienia. Uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego występuje w większości typów niestabilności kolana. Więzadło krzyżowe tylne ulega uszkodzeniu znacznie rzadziej, z reguły przy uderzeniu w tylną powierzchnię nasady bliższej lub przy forsownym przeproście stawu.

Dodatkowo wśród przyczyn zmian patomechanicznych wyróżnia się: bezpośrednie urazy kolana, mocne i dynamiczne obciążenie kolana przy ustalonej stopie, zgiętym kolanie i udzie zrotowanym do wewnątrz. Następstwa wadliwie wygojonych uszkodzeń więza-dłowo-torebkowych kolana powodują u wielu osób okresową lub trwałą niezdolność do pracy i uniemożliwiają wszelką aktywność ruchową.

Większość zmian można zdiagnozować za pomocą wywiadu i badania klinicznego, w tym określenia wielkości i czasu pojawienia się wysięku kolana. Poza złamaniami, ostre i szybko rozwijające się wysięki kolana (z powodu silnego unaczynienia więzadła) wskazują