8(2) 2

Nauka kaczych manier nie była wprawdzie pasjonująca, ale Omi nawet podczas najnudniejszej lekcji potrafiła znaleźć dla siebie coś ciekawego. A ile przy tym miała zabawy! Zresztą jej kacze rodzeństwo też świetnie się bawiło, a w gnieździe co chwilę rozlegał się śmiech. Bo jak tu się nie śmiać, kiedy Omi, zamiast grzecznie dygnąć kaczą łapką przed Panem Ślimakiem, zakłada sobie na plecy wielki liść łopianu i kwacze wesoło:

-Jestem ślimakiem, jestem ślimakiem!

jszek. Wresz-ej. Nim zaszło ,

lic do domu, ^1

Pan Ślimak uśmiechał się pod nosem, rozbawiony popisami kaczuszek. Wreszcie lewym rogiem pomachał maluchom na pożegnanie i popełzl dalej. Nim zaszło słońce, zupełnie zniknął im z oczu.

- Ciekawe, dokąd on poszedł? - zastanawiała się Omi. - Na pewno nie < bo przecież dom miał na plecach. Sama widziałam! Więc dokąd?!

Omi nie mogła się wręcz doczekać, kiedy będzie mogła wychylić dzióbek z gniazda.