DSC05322

Htbrcne zagodmerua geodezji w epoce GPS

współpracuje z oprogramowaniem TRJMFEC Plus. Działanie programu W A VE omówimy nieco szerzej. W algotytmie W A VE można wyodrębnić następujące etapy:

1.    Wyznaczenie składowych mierzonego wektora na podstawie opracowania różnicowych obserwacji pseudobdległoścL

2.    Włączenie składowych wektora i wszystkich informacji statystycznych, pochodzących z różnicowego rozwiązania kodowego jako wyjściowych informacji dla opracowania 'szerokiej ścieżki' podwójnych różnic pomiarów (azowych (zob. [6.2.7]).

3.    Na podstawie wyrównania kombinacji ‘szerokiej ścieżki* pomiarów fazowych i formalnej analizy statystycznej wyników rozpoczyna się proces ustalania zakresu (granic) zbioru poszukiwań niejednoznaczności ‘szerokiej ścieżki*.

4.    Wyświetla się wyznaczoną wartość całkowitej liczby cykli fazowych ‘szerokiej ścieżki', jeśli tylko było możliwe statystyczne wyróżnienie takiej wartości spośród innych rozwiązań.

5.    W przypadku pozytywnego wyniku poszukiwań liczby N w procedurze 'szerokiej ścieżki' rozpoczyna się poszukiwanie odpowiedniej niejednoznaczności dla 'wąskiej ścieżki'. Wykorzystanie zależności parzystości i nieparzystości pomiędzy niejednoznacznościami ‘szerokiej ścieżki' i ‘wąskiej ścieżki’ umożliwia podwojenie długości fali ‘wąskiej ścieżki’ do około 21 cm, co znacznie zmniejsza liczbę kombinacji w czasie poszukiwań, a tym samym zwiększa efektywność algorytmu.

6.    Przeprowadzenie testów statystycznych, mających na celu sprawdzenie poprawności wyznaczenia nieoznaczoności fazowej ‘wąskiej ścieżki'.

7.    Po uzyskaniu poprawnych (sprawdzonych) wartości niejednoznaczności fazowych dla obu ścieżek: ‘szerokiej' i ‘wąskiej’ następuje wyznaczenie optymalnych składowych wektora za pomocą kombinacji liniowych ‘wąskiej ścieżki’ w przypadku krótkich wektorów, lub za pomocą kombinacji liniowych ‘wolnych od wpływów jonosfery’ (iono-free) dla wektorów długich.

Rapid Stolic jest nieco inną metodą tych samych szybkich pomiarów statycznych. Wymagania stawiane odbiornikom GPS są w przypadku Rapid Static takie same, jak w FastStatic. Mamy również cztery wielkości obserwowane, tzn. pomiary fazowe na obu częstotliwościach i pomiary kodowe kodów P i CJA. Różnice obu procedur tkwią głównie w różnych podejściach do wyznaczania całkowitej liczby cykli fazowych. W procedurze Rapid Static stosuje się, oprócz wyżej wspomnianych algorytmów AFM, LSAST, tzw. algorytm FARA (Fast Ambiguity Resolulion Approach). Procedura Rapid Static jest związana z kartą komputerową GPSCard™, która stanowi - wraz ze specjalną anteną - odbiornik GPS kanadyjskiej firmy NovAtel (zob. [6.2.3]). Oprogramowanie metody Rapid Static weszło na rynek w pierwszej połowie roku 1992 (tochapelle i Ul, 1992).

Wybaczanie całkowitej Uczbf cykli fazowych w procesie obserwacji

Zanim przejdziemy do omówienia metod kinematycznych, wyjaśnimy, na czym polegają obserwacyjne metody wyznaczania liczby cykli fazowych. Czynności pomiarowe z tym związane z reguły poprzedzają właściwe obserwacje częściowo-kinematyczne i kinematyczne.

Podstawowe, a jednocześnie najprostsze podejścia obserwacyjne do wyznaczenia liczby cykli fazowych są stosowane w metodach częściowokinematycznych i polegają na wykonaniu pewnych specjalnych obserwacji:

-    wykonanie pomiarów na znanej bazie,

—    wykonanie pomiarów z zamianą anten (antenna swap).

Pomiary na znanej bazie. Z uproszczonego równania podwójnych różnic fazowych (6.25) wynika, że jeśliby istniała możliwość wyznaczenia różnicowego wyrazu VAr, to zaobserwowawszy różnice faz fali nośnej takie, aby można było utworzyć VAO, bylibyśmy też w stanie wyznaczyć VAiV na zasadzie:

.    (6-30)

A

Rys. 6.41. Pomiaiy na znanej bazie

Potrzebne są zatem przyrosty współrzędnych Az, Ay. Ar pewnego wektora łączącego dwie stacje, aby za ich pomocą i korzystając ze współrzędnych satelity wyznaczanych na podstawie depeszy satelitarnej można było wyliczyć VAr. Nasza baza nie musi być długa. Wystarczy baza 5 + 10-mctrowa. Jest jednak pewien kłopot. Wymagane są przyrosty współrzędnych w tym samym układzie, w którym są zdefiniowane współrzędne satelity, czyli w układzie WGS-84. Problem wyznaczenia takich współrzędnych bazy nie jest skomplikowany, ale może się okazać kłopotliwy, gdy nie dysponujemy odpowiednimi danymi do transformacji elementów bazy do układu WGS-84. Prościej jest w przypadku, gdy możemy wykorzystać jako bazę punkty wcześniej wyznaczone techniką GPS. W przypadku dysponowania odbiornikami 'nowszych generacji’, np. Trimble 4000SSE, wystarcza przeprowadzić krótki pomiar w trybie statycznym polegający na zgromadzeniu kilkudziesięciu cykli obserwacyjnych {inicjalizacja statyczna). Taki wstępny pomiar statyczny zastępuje znaną bazę.

Pomiary z zamianą anten. Problem można rozwiązać w bardzo prosty sposób, wykonując pomiary fazowe na krótkiej, kilkumetrowej, nieznanej bazie, według pewnej procedury polegającej na zamianie anten w czasie pomiarów. Do objaśnienia tej metody wykorzystamy ponownie uproszczone równanie podwójnych obserwacji różnicowych (625).

Załóżmy, że w pewnym wyjściowym położeniu anten wykonano pomioty fazowe i że na podstawie tych pomiarów możemy napisać:

VAd>, = VĄr| +2 VAJV .

Następnie zamieniono anteny miejscami nie wyłączając odbiorników w czasie tej zamia-