DSCF5524

237

5. Jęczmień

UJ też nie można ich skutecznie ograniczyć, nie eliminując wadliwego zmiano-0iia. Chemiczne zwalczanie może być skuteczne pod warunkiem, że wcześnie zastosuje się odpowiedni środek. Fungicydów używa się jednak rzadziej w przypadku formy jarej niż formy ozimej.

Spośród chorób atakujących liście jęczmienia najgroźniejszy jest mączniak prawdziwy zbóż i traw. Wyrządza on duże szkody w warunkach ciepłej i dość suchej pogody, w gęstych łanach nawożonych wysokimi dawkami azotu. Wczesne występowanie mączniaka można ograniczyć, stosując zaprawy o spowolnionym działaniu (tab. 5.9). Skuteczne są także fungicydy triazolowe i morfolinowe dobra-ne precyzyjnie do temperatury powietrza.

W latach wilgotnych i chłodnych coraz częściej jęczmień jary atakuje ryncho-sporioza zbóż, a spośród trzech gatunków rdzy najgroźniejsza jest rdza jęczmienia.

I W ograniczaniu występowania chorób liści ważną rolę spełnia integracja metod agrotechnicznych i chemicznych. Z zabiegów agrotechnicznych decydujące znaczenie ma zespół uprawy pożniwnej, gęstość siewu, poziom nawożenia azotowego i izolacja przestrzenna od formy ozimej. Po przekroczeniu progu szkodliwości (tab. 5.11) należy zastosować chemiczne środki ochrony roślin. Plonochronne jest tylko wczesne zwalczanie chorób. Dobór środków do tego celu przedstawiono w tab. 5.24.

Jęczmień uprawiany na paszę w intensywnych warunkach (dobre stanowisko, gęsty siew, wysoki poziom nawożenia azotem) i porażony przez choroby podstawy źdźbła można zapobiegawczo potraktować antywylegaczami Cerone 480 SL (etefon) lub Flordimex T 330 EC - w fazie strzelania w źdźbło, bądź Terpalem C 460SL (etefon + chlormekwat) w czasie wzrostu ostatniego międzywęźla.

Zbiór jęczmienia pastewnego i kaszowego można przeprowadzić w dojrzałości woskowej lub w pełnej. Ziarno przeznaczone na słód browarniczy powinno być zbierane w dojrzałości pełnej, gdy zawartość wody wynosi 12-17%. Opóźnienie zbioru do dojrzałości martwej powoduje czerniowe zagrzybienie ziarniaków, wierzchołkowe odstawanie łuski i utratę jasnej barwy ziarna. Ziarno browarne nie powinno być uszkadzane w czasie zbioru za pomocą kombajnu, co wymaga precyzyjnej kontroli ustawienia szczeliny podbębnowej i wszystkich mechanizmów, które mogą powodować mikrouszkodzenia (patrz rozdz. 2.9). Znaczna ich część powstaje także wskutek mechanicznych uderzeń podczas przemieszczania ziarna w tunelach I suszących, czyszczących i sortujących. Ziarno browarne powinno charakteryzować j się bardzo dużą energią kiełkowania, a jego zagrzanie lub przesuszenie wpływa ujemnie na tę cechę.