DSCI2526

lo rozpowszechniać dobrobyt. Mam lu na myśli prawdziwy dobrobyt, a nie bogactwa indywidualne. Wraz z nadejściem dobrobytu zniknie większość zla. Podboje w dziedzinie badań napawają nas nadzieją, że mikroby - zarówno ciała, jak i duszy - zostaną stopniowo wyniszczone i że jedyną wojną, jaką w przyszłości będzie prowadzić ludzkość, będzie wojna przeciwko tym mikrobom”. (...)

„Nadający się do spieniężenia” majątek Nobla wynosił w chwili jego śmierci 33 miliony koron szwedzkich, co równało się 9,2 milionom ówczesnych dolarów. (...)

29 czerwca 1900 roku król szwedzki Oscar II, działając w radzie tronowej, oficjalnie zatwierdził statut Nagród Nobla i przepisy, regulujące działanie instytucji, które miały je przyznawać. Odpowiednie dokumenty norweskie zostały przyjęte 10 kwietnia 1905 roku.

Pierwsze Nagrody Nobla zostały przyznane w 1901 roku. Życzenie Alfreda Bernharda Nobla ziściło się. (...)

Podstawą Fundacji Nobla jest oczywiście kapitał, jaki pozostawił Alfred. Jednakże zarządza ona również funduszami pochodzącymi z darowizn. (...)

Bank Państwowy Szwecji w 1968 roku z okazji trzechsetlecia swego powstania ufundował Nagrodę z Dziedziny Nauk Ekonomicznych ku Pamięci Alfreda Nobla. Nagroda ta jest identyczna z nagrodami z innych dziedzin pod względem wysokości sumy i sposobu jej przyznawania.

Zygmunt Broniarek, Tajemnice Nagrody Nobla, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1987.

Zadanie 6. (0-1)

Z tekstu wynika, że Alfred Nobel dostrzegał możliwo

C.    w bogaceniu się ludzi.

D.    w zwalczaniu chorób.

Zadanie 7. (0-1)

Nobel rozumiał „prawdziwy dobrobyt” jako

A.    bogacenie się tylko niektórych osób w spoleczeńs

B.    opływanie wszystkich ludzi we wszelkie dostatki, ^^zaspokajanie materialnych i duchowych potrzeb Ii

D. dbanie przede wszystkim o życie umysłowe ludzi.

Zadanie 8. (0-1)

Wolą Alfreda Nobla było

H1 H

A. upamiętnianie zmarłych osobistości świata nauki i literatury, (^nagradzanie ważnych dla ludzkości odkryć i dziel osób żyjących.

C.    finansowe wspomaganie niezamożnych uczonych i literatów.

D.    zapewnienie sobie samemu pośmiertnej sławy mecenasa nauki.