DSCN1772

120 Normy sp°*^ccznc

Normy społeczne, dyrektyw określa-członek danej zbK.ro-•i**'.    • _s;_e zachowywać. Odnoszą

^^nU^kkh członków zbiorowo ści w której są uznawane, bez względu na pełnioną rolę społeczną. pozseję zajnrowa-lAnlrrrfna osobę. Według Geor-

jest to względnie szczegóły

chowania służący do oc^ern kretnego czynu z określor* £, ralną" [M. Kosetwki 1985 _s.

tiirrin nr7<Kti7MMla ___ “I * be.

na przez konkretną osooę. ^

cc’a Homansa ..norma jest stwierdzeniem

•____mohnunni.i OCZC-

CC a nomaii:**    j— —

specyfi kującym, jakiego zachowania oczekuje się od pewnej osoby czy większej ich liczby w danych okolicznościach, gdy konformizm wobec normy traktuje się jako przy noszący nagrodę, dewiację zaś jako karzącą” (zob. [M Kempny 1988. s. 227]).

Zazwyczaj wyodrębnia się następujące rodzaje norm: normy grupowe właściwe ty lko dla określonej grupy społecznej, normy społeczne - obowiązujące w całej społeczności, normy kulturowe - obow iązującc uczestników danej kultury Ponadto wyróżnia się normy obyczajowe (w tym moralne) oraz normy prawne.

Każda norma określa jakąś pow inność -co należy lub czego nie należy robić. Powinność ta jest pewnym nakazem lub zakazem o charakterze wartościującym. Stosunek jednostki do norm jest równocześnie stosunkiem do wartości, z który ch one wv-mkają. Wszystkie normy zakładają bowiem uznanie dla jakichś wartości tkwiących u ich podstaw 1 chociaż. - w ślad za Marią Ossowska 11966. s 128- 143] - wyróżnić

^,dC0l°^glC/nc (iMl' chcesz ciągnąć A. powinieneś uczynić B ^r) i nor-

% ^,pr7>^wc« [IZ.

mu lub Bbitralncgo    lo jej.

^PłogKmych. ponttwaą ich i ccpUcjtt »ymk. r pr/ckonani. „ J ~

określonej wmoSc lednocwSnJ^T^!™?

rodnych nomach To    ^rtźn<v

kk- sa nom, , wmoici okrełj? ZZZ'

"T’¹*"" ■h.sjonomaiyaneao Vi*ły zw,_v«k wysirnui JL ń^KV mam. a w włok    ^nor'

n«c mKde, tym, pn^,^, nucnnego Kopne ,ch

ujęciu przestrzeganie normy J kiem zgodności zachowania 7 tością.

Akceptacja poszczególnych no- . jednostkę dokonuje się zwykle w J, _c kowy sposób. Niektóre z nich za bardzo ważne - w Żadnym wy^ wolno ich naruszyć, natomiast inne. eh* są uznawane, to jednak z mniejszym p£. konaniem. Mogą się wreszcie zdążyć V, normy, których jednostka nie uznaje -uważa za niepotrzebne, a nawet -a^ szkodliwe. Różne stopnic przyswojeń normy określa się jako uznanie (norma t? uznawana, chociaż, nie zawsze przcsazeą. na) oraz internalizację (jednostka jest w*, wuętr/nic przekonana o słuszności dr: normy i stara się jej zawsze przestrzec niekiedy wskazuje się. że jest ona postrzegana, chociaż nie ma św iadkó» - cr. gdy za jej naruszenie nie grożą żadne *or*-cje) (zob. JM. Ossowska 1986. s. 153]>- Poszczególne normy mogą być w odmienny sposób przyswojone przez różne jedno?¹' a ponadto ten stopień akceptacji może wtł*

7. upły wem czasu ulegać przckształccmor

wywołuje to określone rcperkuste w sU społecznej.

Normy umożliwiają realizację dwód podstawowych funkcji: 1) przyczyniaj*⁵* do osiągnięcia celu grupowego. 2) zap^' niają grupie trwanie ]S. Mika 1982. s ?8-l Aby możliwe było osiągnięcie jakiegoś mierzonego przez grupę celu. nic/M • jest podporządkowanie zachowań. pr/>^nJ mniej części jej członków, różnorodny¹ wymogom prowadzącym do jego realizm.¹' Istniejące normy grupowe wskazują " ^v sposób powinni postępować członki* 8txipy, aby cel został osiągnięty

Norma społeczna umożliwia rcah/*w grupowego, jednak z punktu widz^

d° °⁵' <*■⁰¹

-S&

'Z*

Nom

lubna^

a«io^

Iccznyc' ustala grupy normy zją. a r nic ul^ nączęś K.a

lującyi

członk

pows/

stwic)

Przcst

nia gr

towar

ro/pa

wzgl*

ogóli

Zenit

rvej «

przy

gały

czaj

cjc

zwy

K

zba

stv

pc

kn

a

z

/wlająccgo podmiotu traktowana ^nH'

.    .    • ' -e,'’ ł>v>uuii«mi irtiMł"'*""

v J®ko dodatkowe „utrudnienie" 1* ^1,1

I*