Farm1948

.    równej stężeniu w stanie stacjonarnym Maksymalna w_n*

«ano<c. mak^maln(y_;^ j J_{yhko<ci wprown}dzenia Icku. Natomiast _C?Z' "M Stficn.a jeM U '    - _s,„nu stacjonarnego, jest niezależny _dj^''

»• ^któl>^{m d J},^d' Mtodo Mybko&i eliminacji. Czas ustalania się lego stanu , pnipom^inalny tyl^o    4 (niekiedy 5) okresom pri.tn^

f    stężenie wynosi dokładnie 93.75* s,_ęZe„,a mat

svnXeo Szyhli/on, wielkość stężenia w stanie stacjonarnym można okre. S. biorąc pod uwagę, te w miatę wzrostu, wyrażenie w nawtaste (wzńr 18, _d,_2y do jedności:

r ko

7naiomość praw rządzących stanem stacjonarnym jest często konieczna dl_a racjonalnego leczenia. W wielu przypadkach dąży się do ustalenia określonego stężenia leku w wyniku wielokrotnego podania. Konieczne jest wówczas umiejętne ustalenie częstości stosowania leku i wielkości kolejnych jego dawek. Taka sama bowiem wartość stężenia stacjonarnego można uzyskać, stosując częściej dawki mniejsze lub rzadziej większe. Proporcjonalna zmiana wielkości dawki i częstości podawania leku nic wpłynie na wielkość średniego stężenia w stanic stacjonarnym, natomiast ma wyraźny wpływ na wielkość wahań między „maksimami" i „minimami”, jak przedstawiono na ryc. 2.11. Racjonalny dobór dawki i częstości podawania leku musi więc być kompromisem między dążeniem do minimalizacji wahań stężenia a rozsądną, ze względu na chorego, częstością podawania. Naruszenie regularności stosowania kolejnych dawek może doprowadzić do zmniejszenia stężenia poniżej wartości skutecznych; stężenie takie trzeba będzie „doganiać" przez czas, w którym lek nie będzie działał lub działanie jego będzie zbyt słabe. Jeśli lek jest eliminowany powoli, to czas ustalania się stanu stacjonarnego może być długi. Okres półtrwania digitoksyny, glikozydu naparstnicy stosowanego jako lek nascrcowy. wynosi średnio 120 h. Stężenie stacjonarne tego leku ustali się więc nie wcześniej niż po ok. 480 h stosowania (20 dób). Można obliczyć, że przy podawaniu leku raz na dobę w jednakowych dawkach stężenie w stanie stacjonarnym będzie ponad 9-krotnie większe niż maksymalne stężenie tego leku po pierw szej dawce. Tymczasem działania niepożądane glikozydów naparstnicy pojaw iają się już po 2-krotnym zaledwie przekroczeniu stężenia leczniczego. Stosując lek w jednakowych dawkach, trzeba by podaw ać bardzo mała dawkę jednorazow ą i czekać przez kilka dni na ustalenie się stężenia leczniczego, bądi też - stosując dawki większe - narazić chorego na przedawkowanie.

Można jednak tak ustalić wielkość pierwszej dawki, aby we krwi w ytworzyło się od razu stężenie lecznicze, wielkość zaś następnych - aby uzupełniały tylko dość leku eliminowaną w przerwie między dawkami. Takie postępowanie nazywa się nasyceniem, a odpowiednie dawki - nasycającą i podtrzymującą. Nie za-wsze można nasycić chorego za pomocą 1 dawki nasycającej; stosuje się wówczas przez kilka (2-3) dni zwiększone dawki leku. po czym rozpoczyna się podawanie dawek podtrzymujących. Teoretycznie, przy prawidłowym ustaleniu wielkości dawki podtrzymującej, nawet bardzo długotrwałe leczenie nie powinno zmieniać ustalonego średniego stężenia leku we krwi. Trzeba jednak pamiętać, że ustalona

_żc _ choćby w nieznacznym stopniu - odbiegać od ilości leku climino-H^-gc/ywiście w przerwie miedzy dawkami, ponadto szybkość eliminacji

_Nvan^c£° . _a(< _się, stan chorego może też pogarszać się w miarę narastania procesu _n-,o/^{c ,}'^v‘^l „₀ Dlatego podczas długotrwałego stosowania leków, zwłaszcza cha-_chor°^boVV-._icych się powolną eliminacją, konieczne jest okresowe kontrolowanie, jttktcry^JL Jęku nie odchylają się zbytnio od wartości optymalnej. Często wy-_czy ^stęŻC?Jicrdzenic, że chory nie wykazuje objawów pogorszenia ani oznak starci ^s _a o obu możliwościach trzeba jednak zawsze pamiętać w czasie

Kr^°^tegol“^I“^iŁ