IMGP9374

kultury. Kształcenie dzieci stało się podstawowym mechanizmem osiągania tego celu. Rodzice nie byli w stanie kontrolować nauki dzieci. W istocie, najczęściej nie sprawowali też żadnej kontroli nad nauką dzieci również w krajach, z których pochodzili. Musieli więc powierzać dzieci szkołom, i zaufać wyjaśnieniom dzieci na temat właściwego sposobu zachowania się w Ameryce. Dzieciom za wzór służyć mogły jedynie wskazówki nauczycieli i przykład kolegów. \Z upływem czasu doświadczenia dzieci emigrantów stały się częścią doświadczeń każdego amerykańskiego dziecka., i tym samym dzieci zaczęły reprezentować sobą nową kulturę, otwierając zupełnie nową epokąTjra sytuacja postawiła ich w pozycji przeciwstawnej w stosunku do wzoru podsuwanego przez pokolenie ojców, i obdarzyła ich znacznym autorytetem.

Wszelkie przypadki nagłej zmiany mogą w istocie pociągnąć za sobą podobne skutki. W takich krajach, jak Indie czy Pakistan, lub w nowych państwach Afryki, 'dzieci również stają się autorytetami w sprawach nowego stylu życia, i rodzice tracą możliwość osądzania ich i kontrolowania. <jdy jednak zmiana zachodzi we własnym kraju, połączony nacisk starej kultury, dawnego 'krajobrazu i zabudowy, a także obecność dziadków, ograniczają nowy autorytet, jakiego żądają dla siebie dzieci Natomiast w krajach o znacznym odsetku emigrantów o różnym etnicznym pochodzeniu 'kofiguracyjny efekt objawia się ze zdwojoną siłą, i rodzice odsunięci w zamierzchłą przeszłość lub odepchnięci na drugi koniec świata borykać się muszą z podwójnymi trudnościami, chcąc utrzymać kontrolę nad dziećmi, lub nawet tylko przekonanie, że kontrola jest możliwa i pożądana. Gdy kofiguracja wśród grup rówieśniczych ulegnie instytucjonalizacji przez kulturę, pojawia się zjawisko kultury młodzieżowej, lub kultury nastolatków. Rozwarstwienie oparte na zasadzie wieku, wzmacniane przez system szkolny, nabiera wtedy coraz większego znaczenia. W Stanach Zjednoczonych kulturowe skutki kofiguracji zaczęto odczuwać na początku XX w. Pojawiła się rodzina podstawowa, osłabły więzi pomiędzy dziadkami i wnukami, pokolenie rodziców tracąc srwą dominującą pozycję, zostawiło dzieciom ustalania standardów własnego zachowania. W latach dwudziestych środki masowego przekazu zaczęły w imieniu kolejnych grup dorastającej młodzieży lansować nowe style. ^Dyscyplina rodzicielska umacniała się w coraz bardziej niesympatycznych i wojowniczo nastawionych krągach ludności. Jednym ze skutków tej zmiany, odczuwanym w latach sześćdziesiątych, było przerodzenie się pewnej części pokolenia młodych ludzi z klasy średniej w grupy wzorowane na etnicznych gangach, które we wcześniejszych latach prowadziły między sobą wojny, w wielu dużych miastach z udziałem policji. Kofiguracja stała się dominującym, głównym stylem. Niewielu starszych chciało się przyznawać do związku ze współczesną kulturą. Choć niechętnie, rodzice uczyli się spełniać natarczywe żądania swych dzieci, inspirowane nie przez szkołę, ani nawet przez bardziej związanych kulturą rówieśników dzieci, lecz przez środki masowego przekazu, j

97