IMG
57

się w sposób nieciągły (rys. 4.46) i próbka ulega zerwaniu, gdy pęknięcie osiągnie długość krytyczną. Istnieje przy tym próg obciążenia (naprężenie krytyczne), poniżej którego pękanie nie zachodzi. Dla większych obciążeń czasy inicjowania i rozprzestrzeniania się pęknięcia są krótsze i właściwie wynoszą zero dla obciążenia równego wytrzymałości próbki z karbem nienasyconej wodorem. Istnienie inkubacji i skokowe pękanie tłumaczą się tym, że wodór ma tendencję do dyfundowania i gromadzenia się w rejonach, w których panują największe naprężenia hydrostatyczne. Takim rejonem jest obszar pod dnem karbu lub pęknięcia znajdujący się na brzegu strefy odkształceń plastycznych [22] (rys. 4.47). Rejon ten nazywany jest obszarem dekohezji (obszarem pękania) (rys. 4.48). Opisano wiele mechanizmów wyjaśniających kruchość wodorową, co oznacza, że żaden z nich nie wyjaśnia wszystkich przypadków lub wpływu wszystkich czynników.

Rys. 4.45. Schemat zależności czasu do zapoczątkowania pękania i zerwania próbki od obciążenia

Rys. 4.46. Nieciągły charakter rozwoju pęknięcia wodorowego

167