cza się do jego wnętrza. Odległość X, jaką ta fala pokonuje w czasie t, wynosi w przybliżeniu -Jlat. We wzorze tym a jest dyfuzyjnością cieplną, definiowaną jako a =-,
PCp
gdzie p oznacza gęstość, a cp — ciepło właściwe (Dodatek A. Użyteczne rozwiązania). Przyrównanie X do grubości ścianki daje
t=-
la
Czas jest maksymalizowany przez dobór materiału o najmniejszej wartości a.
(6.45)
rysunek 6.28. Pojemnik izotermiczny. Projektowany jest tak, aby czas, po którym nastąpi
zmiana temperatury w jego wnętrzu pod wpływem nagiej zmiany temperatury otoczenia, był jak najdłuższy
Z WYKRESU 9 (rys. 6.29) wynika, że dyfuzyjność cieplna pianek nie jest szczególnie mała, co jest związane z wyjątkowo małym udziałem masy polimeru w tym materiale, a więc i małą pojemnością cieplną. Dyfiizyjność cieplna litych polimerów i elastomerów jest znacznie mniejsza. Pojemnik wykonany z litej gumy, polistyrenu lub nylonu zapewnia, przy tej samej grubości ścianek, około 10-krotnie dłuższy czas działania radiolatami, w porównaniu do pojemnika wykonanego np. z pianki polistyrenowej, chociaż będzie on oczywiście cięższy. Czytelnik może stwierdzić, że 22 mm warstwa litego elastomeru {a-l-10“* m2/s, odczytane z WYKRESU 9) zapewnia 1 -godzinny przedział czasu między zmianą temperatury zewnętrznej a istotną zmianą temperatury wnętrza pojemnika.
Można zrobić coś lepszego. Stwarza taką możliwość wykorzystanie ciepła przemiany ciecz-ciało stałe. Jeżeli ciecz (np. wosk) o niskiej temperaturze topnienia ma temperaturę krzepnięcia równą najniższej temperaturze poprawnej pracy nadajnika (T,\ to można wykorzystać jej ciepło krzepnięcia. Kanały w ściankach pojemnika wypełnia się właśnie taką cieczą.