IMG�84

wyższych czynności umysłowych, doprowadzają do pasji dzieci, które nie dość, że nie odnajdują w nich przyjemności, to jeszcze nie mają z nich większego pożytku. A przecież te same czynności mogą być wykonywane na tekście zaskakującym, śmiesznym, dziwnym lub zwyczajnie pięknym. Znakomicie pracuje się z groteską, absurdem, nonsensem. Oryginalny, przykuwający uwagę, poruszający wyobraźnię styl jest elementem sprzyjającym także zapamiętywaniu i uczeniu (nawet ortografii]. I wcale nie musimy wprowadzać przy tym tak tajemniczych pojęć jak onomatopeja, apostrofa czy anako-lut, żeby doskonale wykorzystać środki literackie do pracy terapeutycznej.

Chwyty literackie oszukujące zmysły czytelnika, bo przecież czytelnik widzi, smakuje, dotyka rzeczy kompletnie nieistniejące, są świadomymi sztuczkami autora. Warto takich sztuczek nauczyć dzieci, które uginając się pod ciężarem tez, hipotez i argumentów rozprawek, zmuszone są do wypowiadania się na skomplikowane tematy kulturowo-społeczno-filozoficzne i może nie doświadczyły przyjemności stwarzania rzeczywistości prawdziwie literackich.

Zasady formalne budowy tekstu razem z nieprzebranymi możliwościami tworzenia znaczeń i sensów mogą stać się przedmiotem świadomego eksperymentu. Wtedy to tworzy się literatura - najlepszy terapeuta.

Właściwości zabiegów literackich pozwalają na tworzenie nieskończonej liczby światów. Wymyślanie bohaterów, budowanie przestrzeni świata przedstawionego, prowadzenie fabuły, w końcu kreowanie różnych typów narracji może stać się dla dzieci zajmującą przygodą, o ile nie zniechęcimy ich do niej niezrozumiale brzmiącymi regułkami. Owszem, dzieci należy traktować poważnie, bez przesadnego usuwania przed nimi wszelkich przeszkód, w tym edukacyjnych. Trzeba od nich wymagać konkretnej, również teoretycznej wiedzy, ale nie może ona przytłoczyć wyobraźni i osobowości młodego twórcy.

16