K �jna DIALEKTY POLSKIE760

kontynuant 'eh głuż. mjSUfeó, pjelnić, wjellc, dłuż. mjćlcaś, pjełniś, wjelźny, te jelit.

Być może taki sam stan panował na Dolnym Śląsku, skoro przed XTV wiekiem nazwy miejscowości leżących na pd. zachód od Wrocławia notowano też w postaci Chohne 1202, Rolmici 1217, Kólschin 1333, Polsnica 1119, Polsicz 1222, Zolp 1201 (Bym 189), co świadczyć może o występowaniu grupy ol, na miejscu l w typach Cholm, Cholmiey, Kołatyn, Położnica, Połczyce, S{t)oł]>.

Podobny zakres realizacji tendencji do uwargowienia i cofnięcia artykulacji l, co spowodowało przejście I w ł, a potem w oł, musiały mieć gwary Mazowsza i przyległych do Pomorza obszarów nadnotecko-wiślań-skich, skoro ol pojawiało się przed XV wiekiem w zapisach nazw miejscowych, leżących nie tylko na Kociewiu: Polpin — dziś Pelpin. i w okolicy Bydgoszczy: Aąuam, que Cholschanza wulgariter appellatnr 1309 — dziś Chcłszcząca koło wsi Trzęsacz w pow. bydgoskim, ale także w ziemi chełmińsko-dobrzyńskiej: Colmen 1222, Cholmen 1268 — dziś Chełmno, Cholmenizam et Copriwinizam 1230 — dziś rzeka Chełmionka w pow. chełmińskim, Colman 1222 — dziś Chełmonie w pow. toruńskim; na Mazowszu: Cholpaw XV (1185) — dziś Chełpowo w pow. płockim, Poltotosko 1203, Poltusck 1230, Póltouzk 1237 — dziś Pułtusk, Polthew 1366 — dziś Pełta lub Pełtew, dopływ Harwi, Stolpsho 1103, Stolpzco 1165 — dziś Stupsk pow. mławski; na Kujawach: Cholm 1136 — dziś Chełmce nad Gopłem w pow. inowrocławskim i w ziemi łęczyckiej: Cholm 1136 — dziś Chełmno nad rzeką Ker w pow. kolskim. Ka terenie rdzennej Wielkopolski nazw miejscowych z oł właściwie nie spotykamy. Odnoszące się bowiem do XIII i XIV wieku zapisy: Lutoldo de Oolmio 1773 (1310) — dziś Chełmsko czy Ckemsko pow. Skwierzyna, Colmen 1650 (1250), Cholmen 1650 (1257)—nieznana miejscowość w Poznańskiem, znamy z przekazów późnych, kiedy już nie jest wykluczone pojawienie się zapisów z wielkopolską wymianą eł ^ oł typu Pawoł, pudełko. Także jedyny zapis z Sieradzkiego v: Chohne 1102 — dziś Chełmo w pow. radomszczańskim, jest późny i nie przekonuje o możliwości występowania omawianego kontynuantu w tej dzielnicy. Spotyka się też znaczną ilość zapisów nazw osobowych z -ol- typu Polk, Świętopełk. Przedpolk (Bym 189). ale trudno z ich występowania w dokumentach poszczególnych dzielnic wyciągać wnioski o zasięgu tego kontynuantu, ponieważ imię osobowe mogło przywędrować z innych terenów dialektalnyeh razem z noszącym je człowiekiem lub być odwzorowaniem obcojęzycznego odpowiednika nazwy.

Przytoczone tu przykładowo zapisy nazw z -oł- na miejscu 7 uzupełnić należy danymi o kontynuantach l po wargowych, jak stpol.: polnicz z łęczyckich ksiąg sądowych XIV wieku, piolny z Historii Aleksandra 1510, pisanej przez Mazura Bonieckiego, pieleń, piołna, piolne, spiolna,