K �jna DIALEKTY POLSKIE78938

136

mi rożka znika: siei, ńeś, veś, gryś. Znacznie większe przeszkody napotykało redukowanie wygłosowych grup spółgłoskowych -ść, -śń w formach rzeczownikowych typu peśń, veśy, kość, maść, ponieważ oddziałały tu wyrównania analogiczne postaci tematu w przypadkach zależnych: peśń-i, ve$x-u, kość-i, maść-i. Mimo to jednak na terenie 17A procesy tych uproszczeń występują, zwłaszcza w mniej starannej wymowie, a jeśli nawet nie zawsze są konsekwentne, to w każdym razie spotykamy je tu hez porównania częściej niż w pozostałych gwarach.

§ 26. Redukcja kończącego śród wyrazową grupę spółgłoskową u (.-ć l)

W podobnych zasięgach można spotkać niewątpliwie z -wymienioną poprzednio tendencją do upraszczania grup spółgłoskowych związaną redukcję, a nawet zanik u (--"?) po spółgłosce, a przed samogłoską: pVu'k ‘pług’, knotka 'kłódka’, g~upi, r^ukn^o, kHisk^o, pVoydc, lub nawet puk, gupi, góra, yop (por. NifcŚl 69, Dej 17, 62, 61, 311, 522, 655). Ten znaczny — zbliżony do granicy zanikania stopień osłabienia artykulacji u w grupie spółgłoskowej może oczywiście wystąpić tylko w tyc-h gwarach, które wymieniły 1>-u (zob. s. 115). Zjawisko to w dużej mierze zależy od stopnia staranności wymowy, nie zawsze przeto występuje wyraziście i konsekwentnie. Xa. obszarach Jabializacji o (zob. s. 180) oraz u dochodzi do zatarcia różnicy między spółgłoskowymi lo, lu w typach p^ol 'płot’, knotka 'kłódka’, slhiyei 'słuchaj’, dVuSd 'dłuższa’ a silniej zlabializowa-nymi Po, '- u w pi^loł 'pot’, knotka 'kotka’, s^uyei 'suchej’, dMuśa 'dusza’. Przy często spotykanym dziś usuwaniu wyodrębnionego w -wyniku procesów uwargowienia samogłosek niezgłoskotwórczego u w wyrazach z "o, Vu ^ o, v może się zdarzyć też opuszczenie takiegoż u w typach p™ot, knotka, p^ak (ć plot, klotka, pluk).

§ 27. Uproszczenie grup sir, tf, zdf, df w ść, 6, rj, $

W podobnym do trzech poprzednich zasięgu spotykamy częstsze na pd.-zach. naszego terytorium językowego niż gdzie indziej uproszczenie grup spółgłoskowych aif, tf, zdf, df, w obrębie których po daleko posuniętej asymilacji doszło do spłynięcia się spółgłosek w ŚĆ, ć, §, np. Sćelać, śćcya, ćeba, (^sy, źjemnęć śe, £*uduo, $evo.

Wyznaczone w oparciu o 3IAGP 372—371 zasięgi tych uproszczeń są oczywiście bardzo schematyczne, ponieważ wystąpienie tego zjawiska zależno jest od staranności wymowy, wskutek czego nie zawsze i nie u wszystkich informatorów daje się je zauważyć. Isienmiej jednak można stwierdzić, nawet na podstawie pobieżnych obserwacji, że na zaznaczo-