Kolendowicz4

można jednak założyć nad dowolnym rzutem, a więc trójkątem, kwadratem, prostokątem (rys. 3-97) itd. W takich przypadkach boczne fragmenty powłoki muszą być odpowiednio ścięte, co może być korzystne ze względu na oświetlenie wnętrza.

■ Na powierzchni sferycznej można zbudować siatkę z prętów i utworzyć w ten sposób kopulę prętową. Kształty tych siatek są różne i zależą m.in. od rozpiętości kopuły. Wyznaczenie siatek stanowi w wielu przypadkach niełatwy problem geometryczny. Na rysunku 3-98 pokazano kopulę o prostej siatce rusztowej, a na rys. 3-99 tzw. kopułę geodezyjną, dwuwarstwową, która powstała przez wpisanie w kulę 540-ścianu.

■ Kopuły wznosi się także przez koncentryczne ustawienie zwykłych łuków. Przykładem takiej konstrukcji jest Hala Ludowa we Wrocławiu (rys. 3-100). Poszczególne łuki opierają się tu na dwóch pierścieniach, dolnym rozciąganym i górnym — ściskanym.

Konoida jest powłoką o powierzchni prostokreślnej nierozwijalnej i podwójnie zakrzywionej. Powłoki nierozwijalne są sztywniejsze od powłok rozwijalnych i przez to korzystniejsze jako systemy konstrukcyjne. Kształt geometryczny konoidy otrzymamy przez przesuwanie prostej po luku i po prostej (rys. 3-101). Stąd pochodzi nazwa „prostokreślna” tej powłoki, która dzięki temu jest nieskomplikowana przy wykonaniu z żelbetu. Powłoki te są chętnie stosowane w budownictwie przemysłowym, gdyż umożliwiają łatwe oświetlenie wnętrza (rys. 3-102). Na rysunku 3-103 pokazano fragment ścian konoidalnych magazynu soli, wykonanego w Czechosłowacji.

54