Kolendowicz"8

sztywnego utwierdzenia i rozdzielamy moment — 56,20 kNm proporcjonalnie do współczynników rozdziału, otrzymując po obu stronach podpory B momenty — 21,11 kNm i — 35,18 kNm. Na drugi

1

koniec C przęsła BC przenosimy -(—35,18) kNm, czyli — 17,59 kNm. Rozdzielone momenty na

2

podporze B podkreślamy. Jest to trzecie przybliżenie.

■    Z kolei wyrównujemy moment— 17,59 kNm na podporze C w sposób analogiczny do opisanych wyżej. Następnie przeprowadzamy kolejne przybliżenia, aż wartości momentów otrzymane z przeniesienia połówek momentów wyrównanych na sąsiednich podporach staną się tak matę, że można je pominąć i uznać, że rozdział momentów został zakończony.

■    Po tych czynnościach sumujemy momenty zapisane w poszczególnych kolumnach. Wartości momentów po obu stronach podpory powinny być równe, a znaki ich różne.

■    Poszczególne etapy wyrównywania momentów zilustrowano na rys. 11-62. Na końcu tego rysunku podano ostateczny wykres momentów zginających, sporządzony w sposób podobny do opisanego w przykładzie 11-15.

11.8. Obliczanie belek ciągłych za pomocą tablic.

Obwiednie momentów

Dla belek ciągłych o przęsłach jednakowej rozpiętości i jednakowym momencie bezwładności istnieją tablice zawierające współczynniki, za pomocą których można obliczyć momenty zginające, siły poprzeczne i reakcje przy najczęściej spotykanych w praktyce przypadkach obciążenia. W tablicy 11-4 zestawiono współczynniki pozwalające obliczyć momenty zginające w belkach przy stałym obciążeniu wszystkich przęseł ciężarami: jednostajnie rozłożonym, siłą skupioną w środku przęsła i dwiema siłami skupionymi obciążającymi poszczególne przęsła symetrycznie. Tablica 11-5 zawiera współczynniki do obliczenia reakcji przy podobnych schematach obciążenia.

■    Momenty obliczamy wg wzoru

M = współczynnik x PI,    (11-78)

a reakcje

R = współczynnik x P.    (11-79)

■    Dla przęseł obciążonych inaczej, niż podano w załączonych tablicach, odpowiednie współczynniki można znaleźć w tablicach umieszczonych zazwyczaj w szerszych pracach lub w poradnikach. Tablice te są w literaturze technicznej nazywane tablicami Winklera.

■    Przy projektowaniu elementów konstrukcji lub całych systemów konstrukcyjnych rozróżniamy obciążenia stałe i zmienne. Obciążeniem stałym jest zawsze ciężar własny konstrukcji oraz inne elementy na stałe do niej przytwierdzone. Na przykład w obciążeniach stropów do ciężaru stałego zaliczamy ciężar płyty stropowej, izolacji na stropie, tynku i podłogi. Obciążeniem zmiennym natomiast jest ciężar ludzi, mebli, wyposażenia pomieszczeń, towarów w magazynie itp. W stropach wieloprzęsłowych może się zdarzyć, że obciążenie zmienne nie jest rozłożone we wszystkich przęsłach, a obciąża tylko niektóre z nich. Takie rozłożenie obciążenia może powodować, że niektóre wielkości statyczne, a więc momenty zginające lub reakcje, mogą być większe niż w przypadku obciążenia wszystkich przęseł tym samym ciężarem. Na przykład największe momenty zginające w przęsłach skrajnych belki trój przęsło wej (rys. ll-63a i b) występują przy obciążeniu tylko tych przęseł. Gdybyśmy obciążyli wszystkie trzy przęsła, wówczas momenty zginające w przęsłach skrajnych zmniejszyłyby się. Największy moment w przęśle środkowym występuje przy obciążeniu jak na rys. ll-63c. Największy moment podporowy i zarazem największa reakcja (rys. ll-63e i 0 występują przy obciążeniu przęseł skrajnego i środkowego.

■    Bezpieczne projektowanie konstrukcji musi uwzględniać najniekorzystniejsze obciążenia, przy których wystąpią największe momenty zginające, siły poprzeczne i reakcje.

228