larsen0484

484 li Anestezjologia ogólna

Mankiety niskociśnieniowe. W tych mankietach do uszczelnienia podaje się dużą objętos'ć powietrza, ale ciśnienie potrzebne do rozprężenia balonu jest niskie. W przeciwieństwie do mankietów wysokociśnieniowych mankiety niskociśnieniowe bardziej symetrycznie i lepiej dopasowują swój kształt do kształtu tchawicy, toteż ciśnienie działające na ścianę tchawicy jest znacznie niższe (ok. 15-20 mmHg). Z tego powodu niebezpieczeństwo ischemicznego uszkodzenia tchawicy jest mniejsze, nie można go jednak wyeliminować całkowicie.

Stosując oba rodzaje mankietów należy pamiętać, że:

-    Objętość w mankiecie może wzrosnąć w czasie znieczulenia na skutek ogrzania się gazów oddechowych do temperatury ciała lub z powodu dyfuzji gazów stosowanych podczas znieczulenia, takich jak podtlenek azotu, co prowadzi do wzrostu ciśnienia w mankiecie.

-    Dyfuzję podtlenku azotu do mankietu można wyeliminować poprzez początkowe wypełnienie go tym gazem.

-    Podczas długo trwającej intubacji należy regularnie sprawdzać manometrem ciśnienie w mankiecie i ewentualnie je korygować

-    Ciśnienie w mankiecie powinno być utrzymywane w granicach 15-25 mmHg.

5.2.4 Rodzaje rurek dotchawiczych

W praktyce klinicznej stosuje się wiele rodzajów rurek różniących się między sobą przede wszystkim konstrukcją i materiałem, z którego zostały wykonane.

Rurka Magiłla. Ta standardowa rurka intubacyjna ma cienkie ściany, zbudowane z PCV lub miękkiej gumy, jest lekko zakrzywiona, jej przekrój jest okrągły oraz jest wyposażona lub nie w mankiet uszczelniający (zob. ryc. 21.6). Stosowana jest do intubacji przez usta lub przez nos. Koniec rurki służącej do intubacji przez usta posiada 45° ścięcie, skierowane w bok, natomiast zakończenie rurki nosowo-tchawiczej ma kształt ustnika fletu.

Rurki dotchawicze mogą posiadać bocznie, blisko ich dystalnego końca, okrągły otwór, czyli tzw. oko Murphy’ego. Otwór ten zapobiega wystąpieniu wydechowej stenozy u' trakcie wentylacji. Może ona powstać np. w przebiegu przepukliny mankietu uszczelniającego lub gdy dystalny otwór rurki przyciśnięty jest do ściany tchawicy. Przy błędnym zaintubowaniu jednego oskrzela, oko

Murphy’ego będzie znajdowało się dalej w tchawicy, co umożliwi wentylację obu płuc.

Rurka Oxford-non-kinking. Rurka ta (zob. ryc. 21.6) jest wykonana z czerwonej gumy lub tworzywa sztucznego; stosuje się ją do intubacji ustno--tchawiczej w przebiegu rutynowego znieczulenia. Jest ona wygięta pod kątem prostym, względnie sztywna i nie ulega zaginaniu. Zaletą jest to, że ze względu na kształt nie może być wprowadzona zbyt głęboko do tchawicy. Zatem intubacja jednego oskrzela jest prawie niemożliwa. Do przeprowadzenia intubacji najczęściej używana jest prowadnica.

Często łatwiej jest przeprowadzić trudną intubację rurką Oxford niż innymi rurkami. Najpierw można wysunąć prowadnicę daleko poza dystalny koniec rurki i wprowadzić ją do tchawicy, a następnie zsunąć po niej rurkę i umieścić ją w tchawicy. Najważniejsze wady rurki Oxford:

-    służy wyłącznie do intubacji przez usta,

-    jest stosunkowo sztywna,

-    czasami jest za krótka,

-    wymaga zastosowania wysokiego ciśnienia w mankiecie uszczelniającym, dlatego powinno się stosować tylko zmodyfikowane modele z tworzywa sztucznego i z niskociśnieniowym mankietem.

Rurka Kuhna. Rurka ta ma kształt litery S i służy tylko do intubacji przez usta. Krzywizna rurki jest dopasowana do warunków anatomicznych gardła, co pozwala na bardziej stabilne jej umiejscowienie. Rurki Kuhna także powinny być stosowane wyłącznie z mankietem niskociśnieniowym.

Rurka Woodbridge’a. Rurka ta zbudowana jest z lateksu lub z silikonu. Posiada wbudowaną metalową spiralę (zob. ryc. 21.6). [Jest to rurka zbrojona - przyp. wyd.]. Załamanie lub uciśnięcie tej bardzo giętkiej rurki nie są możliwe. Stosowana jest zatem przede wszystkim w zabiegach w obrębie głowy (otolaryngologia, neurochirurgia, chirurgia szczękowa, operacje tarczycy) oraz w sytuacjach wymagających nietypowego ułożenia pacjenta. Rurkę tę łatwo można wyprowadzić z pola operacyjnego, bez specjalnych łączników i przedłużaczy, dzięki czemu niebezpieczeństwo rozłączenia jest mniejsze. Ze względu na giętkość rurki, do przeprowadzenia intubacji zawsze należy użyć prowadnicy. Rurka często obraca się na tej (cienkiej) prowadnicy, wskutek czego intubacja może być trudniejsza niż innymi rurkami.