larsen0556

556 II Anestezjologia ogólna

-    zie położenie igły, która nie tkwi w przestrzeni podpajęczynówkowej,

-    zamknięcie otworu igły przez oponę twardą lub korzeń nerwowy. W takich przypadkach obrócenie igły jest najczęściej zabiegiem wystarczającym.

J Zasada znieczulenia podpajęczynówkowego: nie ma płynu mózgowo-rdzeniowego - nie ma znieczulenia.

^ Jeśli podczas wprowadzania igły pojawiają się parestezje, świadczy to o podrażnieniu korzeni nerwowych przez koniec igły. Pytanie pacjenta o stronę, po której odczuwa parestezje, dostarcza anestezjologowi ważnej wskazówki o kierunku igły rdzeniowej. W razie stwierdzenia parestezji w żadnym wypadku nie wolno podać anestetyku lokalnego, gdyż grozi to powikłaniami neurologicznymi. Wówczas należy igłę natychmiast wycofać i zmienić kierunek jej wkłucia.

^ W przypadkach podbarwienia płynu mózgowo-rdzeniowego krwią, płyn należy aspirować aż do wyklarowania i dopiero wtedy wstrzyknąć środek znieczulający miejscowo. Jeśli z igły wypływa kroplami tylko krew, świadczy to o nakłuciu żyły w przestrzeni ze-wnątrzoponowej lub naczynia w przestrzeni podpajęczynówkowej. W tych przypadkach należy odpowiednio skorygować położenie igły. Podczas wstrzykiwania środka znieczulającego miejscowo koniec igły należy mocno trzymać między palcem wskazującym a kciukiem lewej ręki opartej o plecy pacjenta, aby nie dopuścić do zmiany jej położenia. Następnie do strzykawki aspiruje się niewielką ilość płynu mózgowo-rdzeniowego. Opalizacja roztworu świadczy o swobodnym wypływie płynu mózgowo-rdzeniowego. Teraz dopiero można podać anestetyk lokalny. Kończąc wstrzykiwanie leku ponawia się próbę aspiracji, aby potwierdzić prawidłowe położenie końca igły.

Dostęp boczny. Igłę rdzeniową wkłuwa się w przestrzeń między kręgową, 1-2 cm bocznie od wyrostków kolczystych i wprowadza głębiej bocznie w stosunku do więzadeł międzykolcowych (zob. ryc. 22.12). Igła przechodzi przez mięśnie grzbietu i osiąga na odpowiedniej głębokości boczne blaszki włókien więzadła żółtego. Stosując tę technikę wyczuwa się również dwa opory: pierwszy - podczas

dostęp Taylora    j dostęp środkowy

dostęp paramedialny (boczny)

Ryc. 22.12 Dostępy: środkowy, paramedialny (boczny) i Taylora do przestrzeni podpajęczynówkowej.

punkcji więzadła żółtego i jego ustąpienie, gdy igła znajdzie się w przestrzeni zewnątrzoponowej, drugi - podczas przekłuwania opony twardej z paję-czynówką. Gdy igła natrafia na okostną (opór nie do sforsowania, z wyginaniem się igły), trzeba ją wycofać i wprowadzić ponownie, kierując lekko dogłowowo. Po osiągnięciu przestrzeni podpajęczynówkowej dalsze postępowanie jest takie samo jak podczas punkcji z dostępu środkowego.

Dostęp boczny poleca się szczególnie u pacjentów ze zmianami zwyrodnieniowymi więzadeł