larsen0940

940 II Anestezjologia ogólna

ludzi bez dalszego sprawdzenia ich w warunkach klinicznych. Wyjaśnia to częściowo nieskuteczne lub całkiem nieskuteczne działanie poszczególnych metod w zastosowaniu klinicznym.

11 Przebieg po resuscytacji

U pacjentów nieprzytomnych szybki powrót odruchów ocznych i odruchów z górnych dróg oddechowych uważa się za dobry objaw rokowniczy. Rokowanie dotyczące powrotu czynności mózgu jest niekorzystne, jeśli utrata przytomności trwa dłużej niż 6-12 godz.. nadal brak odruchów oczno-

-    mózgowych i oczno-przedsionkowych i brak jest reakcji źrenic, albo po przejściowej poprawie odruchów ponownie dochodzi do pogorszenia. Podczas oceny należy uwzględnić wpływ leków uspokajających i środków zwiotczających mięśnie.

Przewidywania dotyczące dalszego przebiegu po resuscytacji krążeniowo-oddechowej można ustalić na podstawie skali Glasgow-Pittsburgh w następujący sposób:

-    Stopień 1: dobra czynność mózgu: pacjent przytomny, ruchliwy, może pracować, względnie lekkie zaburzenia neurologiczne lub psychiczne.

-    Stopień 2: mierne uszkodzenie mózgu: pacjent przytomny, dostateczna sprawność mózgu, zdolny do samodzielnego wykonywania codziennych czynności, możliwa praca w warunkach chronionych.

-    Stopień 3: ciężkie uszkodzenie mózgu: pacjent przytomny, wymaga pomocy innych osób przy wykonywaniu codziennych czynności; stan pacjenta bywa różny: od swobodnego poruszania się do ciężkiej demencji lub porażenia.

-    Stopień 4: śpiączka lub stan wegetatywny: różne stopnie śpiączki bez pełnych objawów śmierci mózgu. Pacjent nieprzytomny, choć sprawia wrażenie przytomnego (zespół apal-liczny), brak kontaktu z otoczeniem, spontaniczne otwieranie oczu, możliwe cykliczne zmiany sen-przebudzenie, nie rozmawia.

-    Stopień 5: śmierć mógu: bezdech, brak odruchów, plaska linia w EEG.

f Przy posługiwaniu się skalą należy uwzględnić oddziaływanie anestetyków, leków uspokajających i środków zwiotczających mięśnie.

Po pierwotnie skutecznej resuscytacji w przebiegu dalszego leczenia szpitalnego umiera ok. 70% pacjentów. Przyczyny śmierci: ok. 38% śpiączka mózgowa, ok. 41 % powikłania kardiologiczne, pozostałe przyczyny to zakażenia i posocznica.

Zakończenie przedłuż.onego postępowania resus-cytacyjnego. Jeśli u pacjenta wystąpią objawy śmierci mózgu, przerywa się wszystkie czynności terapeutyczne.

12 Śmierć mózgu

Śmierć mózgu jest według naukowych i medycznych kryteriów jednoznaczna ze śmiercią człowieka. Jest definiowana jako stan nieodwracalnego zaniku wszystkich zintegrowanych funkcji kreso-mózgowia, móżdżku i pnia mózgu przy sztucznie podtrzymywanej czynności oddechu i krążenia. Przyczyną śmierci mózgu jest ostre, ciężkie, pierwotne lub wtórne uszkodzenie mózgu, które zwykle powoduje znaczny wzrost ciśnienia śródcza-szkowego z zatrzymaniem krążenia mózgowego. Z tego powodu po upływie I0 min dochodzi do nieodwracalnego zaniku zintegrowanych funkcji mózgu.

Pierwotne uszkodzenia mózgu bezpośrednio dotyczą struktur mózgu. Przyczynami mogą być: urazy mózgu, krwawienia śródczaszkowe, zawał mózgu, guzy mózgu lub ostre wodogłowie zamknięte. Przy pierwotnych procesach podnamiotowych dostatecznie przekonującym dowodem jest plaska linia EEG lub zatrzymanie krążenia mózgowego.

Wtórne uszkodzenia mózgu bezpośrednio dotyczą przemian metabolicznych w mózgu i są następstwem np. hipoksji, zatrzymania krążenia z przyczyn kardiologicznych łub długotrwałego wstrząsu.

I Stwierdzenie śmierci mózgu jest równoznaczne ze śmiercią człowieka. Potem dalsze leczenie jest bezcelowe. Zgodnie z § 11 Prawa Transplantacyjnego w Niemczech szpitale są zobowiązane do informowania Centrów Transplantacyjnych o przypadkach nieodwracalnego ustania czynności mózgu, móżdżku i pnia mózgu u pacjentów, którzy według oceny lekarskiej mogą być brani pod uwagę jako dawcy organów

12.1 Rozpoznanie śmierci mózgu

Rada Naukowa Niemieckiej Izby Lekarskiej w swoim stanowisku w roku 1997 opublikowała