Nadolski6

Miecz w omawianym okresie nie ulega! początkowo większym zmianom. Nadal posiadał rękojeść jednoręczną, czyli przystosowaną do ujmowania jedną dłonią, nadal przeznaczony był przede wszystkim do cięcia, choć coraz wyraźniej zaznaczała się tendencja do takiego ukształtowania głowni mieczowej, które zwiększyłoby skuteczność sztychów. Najczęstsze pod koniec poprzedniego okresu głowice półkoliste lub soczewkowa te ustępowały stopniowo miejsca głowicom o kształcie kolistym. Całość nabierała proporcji zapewniających coraz to lepsze „wyważenie'’ broni, ułatwiających bardziej precyzyjne zadawanie i odbijanie ciosów.

Znakomitą większość mieczów stanowiły okazy wybitnie bojowe, niczdobionc lub zdobione bardzo skromnie, przeważnie umieszczonymi na głowni znakami i napisami, zwykle o religijnej treści. Okazy bogato ornamentowane, oprawne w szlachetny metal, trafiały się rzadko, przy czym zazwyczaj miały charakter broni ceremonialnej, towarzyszącej symbolicznie dostojnym osobistościom przy różnych uroczystych okazjach. wśród których na pierwszy plan wysuwały się obrzędy koronacyjne.

Ważnej ewolucji uległa broń drzewcowa. Dawniejsza lekka włócznia przekształciła się w kopię o masywnym grocie, a długim i ciężkim drzewcu. Aby utrzymać kopię w położeniu poziomym, walczący rycerz musiał zaciskać drzewce pod pachą, zadawanie ciosów ..z wolnej ręki " nie było już możliwe. Kosztem tego ograniczenia swobody ruchów zyskano na sile przebicia, o której decydował teraz przede wszystkim rozpęd bojowego rumaka, a nie tylko zamach jeźdźca, jak bywało dawniej. Składający się do starcia kopijnik trzymając drzewce swej broni w prawej dłoni i zaciskając je pod prawą pachą, przekładał zazwyczaj kopię przez szyję konia, tak aby grot znajdował się v\ lewo od głowy wierzchowca.