Obraz 5 2

skich relacjach między mieszkańcami domu oraz między nimi a personelem. Troska o rodzinną atmosferę nie może godzić w prywatność mieszkańców, w ich indywidualne potrzeby i rozwój. Wobec osób przebywających w domach realizowane są programy usamodzielniania. Podstawą pobytu osoby w placówce jest decyzja starosty powiatu prowadzącego dom. Osoba ubiegająca się o skierowanie do jednostki składa wniosek do ośrodka pomocy społecznej właściwego ze względu na miejsce zamieszkania. Ośrodek kompletuje wymagane dokumenty, przeprowadza wywiad środowiskowy, opiniuje zasadność pobytu w placówce, a następnie przekazuje całą dokumentację właściwemu staroście. Procedura ta nie ma zastosowania do przypadków nagłego przyjęcia do placówki. W chwili przyjęcia osoby do domu ustala się jej aktualną sytuację życiową oraz warunki pobytu w placówce, w szczególności zakres świadczonych przez dom usług, jak również prawa i obowiązki osoby skierowanej. Zasadniczo okres pobytu jest ustalony w decyzji o skierowaniu do domu, ale może być również uzależniony od ustania przyczyn uzasadniających pobyt w placówce. Przebywanie w jednostce nie może przekraczać jednego roku, a przedłużenie tego okresu możliwe jest tylko w wyjątkowych sytuacjach. Pobyt w domu małoletniej matki lub ojca, którzy nie mają możliwości powrotu do rodziny lub nie mogą rozpocząć samodzielnego życia, może ulec przedłużeniu w związku z realizacją procesu usamodzielniania.

6.4. Ośrodki interwencji kryzysowej

ogólna    Ośrodek interwencji kryzysowej jest jednostką pomocy społecznej,

charakterystyka w której udziela się wsparcia osobom będącym w trudnych emocjonalnie sytuacjach życiowych i rodzinnych. Zgłaszające się po pomoc osoby wymagają głównie wsparcia emocjonalnego, w związku z kryzysami rodzinnymi, trudnościami wychowawczymi, problemami psychospołecznymi (brak środków finansowych, bezrobocie, przemoc w rodzinie, nadużywanie alkoholu), kłopotami emocjonalnymi (lęki, poczucie osamotnienia). Formy pomocy udzielanej przez ośrodki są zróżnicowane, ich zakres zależy głównie od fazy kryzysu. Zwykle pierwszym etapem wsparcia jest rozmowa, której celem jest ustalenie stanu psychicznego osoby zgłaszającej się o pomoc, a także umożliwienie jej werbalizacji problemu i odreagowania emocji. Kolejne formy pomocy to poradnictwo, konsultacje, praca terapeutyczna. Ośrodki organizują spotkania indywidualne i grupowe, często udzielają jednorazowych konsultacji i kierują osoby zainteresowane do specjalistycznych placówek. W ramach poradnictwa udzielają wsparcia rodzicom zgłaszającym bezradność w sprawach opiekuńczo-wychowawczych. Pomoc ta ma charakter psychoedukacyj-ny, pozwala wykształcić określone umiejętności psychologiczne, a także dotyczące komunikacji z dziećmi, rozumienia ich zachowań i problemów⁹. Omawiane placówki zajmują się również pracą terapeutyczną. Indywidualne

⁹ Por. B. Juszczak, Ośrodek interwencji kryzysowej (w:) Formy opieki, wychowania i wsparcia w zreformowanym systemie pomocy społecznej, red. J.J. Brągiel, S. Bodora, Opole 2005, s. 177 i n.

terapie koncen spotkań jest u-nie ich przyczyi Konsekwencia i otoczenia. Ośi kryzysowe pok traumatycznyn sytuacji oraz pc tuację. Poza hm nostkami organ a także prowad

Domy pon żuje duża różna Placówki te m oj gionalnym za?ić wszystkim świat gających ca loda ności, które nie z rym nie można i Skierowanie do ( możliwości korr gólności zbadani zamieszkania lut kuńczych w rr.ie w zakresie niezr Prowadząc postć organ obowiązar w miejscu żarnie-możliwe, ale w rc slanki uprawniaj organu nie może ich nie przyjęła, p jący do zaspokoić ne usługi opieku: osoba zainteresov żuje, że wymaga do wniosku, że r;

¹⁰ Wyrok NSA z .

102