Obraz6

C)    W różnych formach doszło do licznych upodobnień i zmian analogicznych.

D)    Odmiana rzeczownikowa utraciła zdolność pełnienia funkcji przydawki.

E)    Odmiana zaimkowa oprócz funkcji przydawki zaczęła również pełnić funkcję orzecznika, podobnie jak odmiana rzeczownikowa.

W wyniku tych zmian ukształtowała się następująca staropolska odmiana przymiotników złożonych:

	Liczba pojedyncza			Liczba mnoga
	r.m.	r.n.	r.ż.	r.m.	r.n.	r.ż.
M	now-y	now-e	now-a	now-i // e	now-a	now-e
D	now-ego		now-e // ej	now-ych
C	now-emu		now-ej	now-ym
B	now-y	now-e	now-ą	now-e	now-a	now-e
N	now-ym		now-ą	now-ymi
Ms	now-em		now-ej	now-ych

Niektóre formy odmiany zaimkowej zewnętrznie nie różniły się od takich samych form odmiany rzeczownikowej, np.:

M Lp. r.ż. odmiany rzeczownikowej: *dobra ^ poi. dobra ^ dobra odmiany zaimkowej: *dobra-ja ^ poi. dobra ^ dobra M l.mn. r.n. odmiany rzeczownikowej: pola są zielona ^ zielona. ^ zielona odmiany zaimkowej: zielona]a pola ^ zielona ^ zielona Ml.mn. r.n.odmiany rzeczownikowej: *tańe ^ poi. tanie ^ tanie odmiany zaimkowej: Hańeje ^ poi. tanie ^ tanie

Formy te różniły się w mowie tym, że w odmianie zaimkowej końcówki były długie, a po zaniku iloczasu pochylone (por. § 60—62), natomiast w odmianie rzeczownikowej końcówki były krótkie, a po zaniku iloczasu jasne. Jednak w zabytkach rękopiśmiennych nie oznaczano długości i krótkości samogłosek, dlatego w piśmie formy te są nie do odróżnienia.

§ 147. Rodzaj męskożywotny i męskoosobowy. Najważniejszą zmianą w zakresie przymiotników w języku polskim jest zastąpienie pierwotnych trzech rodzajów w l.mn. dwoma, podobnie jak miało to miejsce w wypadku zaimków (por. § 139). Przymiotniki polskie miały pierwotnie w l.mn. trzy odziedziczone formy rodzaju: r.m., r.ż. i r.n.,

128