P1010337 2

Dwuznaczny sposób istnienia wampira - jego obecność/nieobec-n o ś ć - zaznacza się w takich właściwościach, że nie rzuca cienia, nie odbija się w lustrze¹³, nie słychać jego kroków, umie poruszać się z niebywałą szybkością (to również znamionuje wampiry Rice). Stąd trudność uchwycenia wampira, miotającego się od niebywałej potęgi do zupełnej nicości. „W nocy jest wszystkim, w dzień - niczym”¹⁴.

¹³ Przypomnijmy słynną scenę z Balu wampirów (1967) Romana Polańskiego: końcowy korowód taneczny wampirów prowadzą profesor Abronsius, jego asystent - Alfred - oraz piękna Sarah „w kierunku wielkiego lustra. I tu następuje nagłe zawieszenie - muzyka milknie, wszyscy nieruchomieją. W lustrze odbija się tylko trójka głównych bohaterów” (G. Stachówna, Roman Polański i jego filmy, Warszawa-Łódź 1994, s. 182). Wprawdzie Sarah jest już wampirem, nie powinna więc odbijać się w lustrze, ale nie miałby kto zwampiryzować Alfreda podczas ucieczki z zamku.

¹⁴ R. Dadoun, Le fitisćhisme..., s. 243.