pkm osinski69

2 Młnwiu tkmtmió* miu/yn

*' '• -'*» łlki dr»iycni> jako pnryfcład połą-    Rj-ł i49. Śruba podnośnikowa jako przykład jru.

aron S*Mp*cfp twz mcmho wstępnego    by napędowej

naprężane ikrpajicc

(2.64)

naprężenia zastępcze

gdzie k._. — aapfę/cnu dopuszczalne: na rozciąganie k, lub na ściskanie k_c Oli obciążeń statycznych można przyjąć kjk, = 1,7. dla tętniących k_tJk_t = 1.2.

Ptalinzaie s,»(IJ!5-U)^ wobec czego połączenie takie można oblicai I tylko tu rozrywanie, przyjmując siłę rozciągającą Q, = 1,3 F Jeżeli śruba w takim | połączeniu jest icuUni. to należy ją sprawdzić jeszcze na wy boczenie.

3. Złącza z napiędcpt «r.iiępnym. Rozpatrzmy dowolne złącze śrubowe, np kołnierzowe przedstawione na rys. 2_S0c wstępne napięcie Q₀ każdej ze śrub po pmłożcniu roboczego obciążeniu F złącza wzrośnie do pełnego obciążenia &-Gdyby napięcia wstępnego mc było. obciążenie robocze każdej zc śrub wynosiło^

/ - Q: można łtwrerdoć. że Q, > Q_a i Q, < F oraz że g, < Q₀ + FZ tych trzech widkoki dana Jat tylko F. wiadomo poza tym. u napięcie resztkowe Q‘ — Q_t - F ■ua hyc więkasa od zera. jeżeli zanik wstępny ma spełnić swe zadanie i zapobiec NMadnwKKWi złącza tub jego wybijaniu; gdyby bowiem Q spadło do vm w złączu powstałby tuż. Można wyznaczyć wartość koniecznego minimum (jU napipośa resztkowego każdej ae śrub, którego me należy zbytnio przekraczać.

Hk Mtpottwboie tut piiociązac Mając dane F i Q oblicza się Q, — F + Q' i okrtb panekruj śruby <* yztutezeaie Q_c wymaga jeduak znajomości odkaztałcuinosci złąco

Ryt ISO. Złącze śrubowe nnpiętc wilępnie: a| schematyczny przebieg iii w złączu, b) strefy drutami iii

zewnętrznych

W przypadku połączenia pokrywy i kadłuba naczynia ciśnieniowego, przedstawionych na rys. 2.50b, oblicza się je przy następujących założeniach. Wstępnemu zaciskowi (?₀ towarzyszy, po pierwsze, wydłużenie śruby o wartość

12.66)

lub w przypadku ogólnym, gdy rozciągana część śruby składa się z szeregu odcinków o różnych długościach I, i o różnych przekrojach A,, o wartość

(267)

oraz. po drugie, skrócenie układu ściskanego o wartość

gdzie sumą £ obejmiemy wszystkie elementy ściskane: E i E', są tu współczynnikami

sprężystości wzdłużnej, u g i g' — grubościami poszczególnych elementów kukanych. Można przyjąć

A, = \[(j + g}² - do] oraz A‘ =    + 2gl^} - t/jj], (169)

4    _    4

a więc tak, jak gdyby obszar ściskany kołnierzy, wychodząc t powicr/chni nacisku łbu lub nakrętki, rozszerza! się w głąb materiału stażkowo pod kątem 45 i został zastąpiony przez walec o średnicy równej potuwie tumy średnic podmą* itożków.