skanuj0049(1)

4. Leczenie cukrzycy typu 2

Tabela 1: Połączenie metforminy z pochodną sulfonylomocznika: ograniczenia

Monoterapia	Lek dołączony	Konsekwencje
Pochodna sulfonylomocznika	Metformina	•    Rzadka, w dłuższej perspektywie, poprawa kontroli glikemii związana z upośledzeniem funkcji komórek p •    Dodatkowe występowanie zaburzeń żołądkowo-jelitowych związanych z metforminą •    Może zostać przeciwwskazana z powodu upośledzonej czynności nerek (występującej u co najmniej 30% osób z cukrzycą typu 2J^46 •    Komplikuje schemat dawkowania
Metformina	Pochodna sulfonylomocznika	•    Ograniczone potencjalne korzyści związane z upośledzeniem funkcji komórek p * •    Brak wpływu na narastanie insulinooporności •    Może przyspieszać upośledzenie czynności komórek p •    Może powodować dalszy przyrost masy ciała •    Może zwiększać ryzyko hipoglikemii •    Komplikuje schemat dawkowania

U pacjentów, dla których włączenie drugiego leku do leczenia nie jest przeciwwskazane, połączenie metforminy z pochodną sulfonylomocznika daje dodatkowe, aczkolwiek krótkotrwałe działanie hipoglikemizujące.⁴⁴ Jednak metformina i pochodna sulfonylomocznika, same lub w połączeniu, nie mają znaczącego wpływu ani na zmniejszenie insulinooporności, ani na ochronę czynności komórek p. Nie wpływają zatem na czynniki leżące u podłoża cukrzycy typu 2. Dane z badania UKPDS dotyczące śmiertelności potwierdzają również problem stosowania połączenia metforminy z pochodną sulfonylomocznika.³³ Po dołączeniu metforminy do pochodnych sulfonylomocznika obserwowano znaczny wzrost ryzyka zgonu związanego z cukrzycą (96%) oraz śmiertelności ze wszystkich przyczyn (wzrost o 60%), w porównaniu z kontynuacją leczenia samą pochodną sulfonylomocznika. Inna komplikacja wynikająca z takiego połączenia dotyczy faktu, że pochodna sulfonylomocznika musi być przyjmowana w czasie posiłku, podczas gdy metforminę należy przyjmować po posiłkach. Stwarza to trudności i pomyłki, szczególnie wśród osób w podeszłym wieku, a przez to zmniejsza przestrzeganie schematu dawkowania leków.

INSULINA

Wraz z pogłębianiem się choroby pacjenci mogą wymagać przejścia na leczenie podskórnymi wstrzyknięciami insuliny w celu uzyskania odpowiedniej kontroli glikemii. Leczenie insuliną per se nie wpływa na zasadnicze przyczyny choroby. Ponadto insulina jest zwykle rezerwowana do stosowania w przypadkach, w których wszystkie inne możliwości terapeutyczne zostały już wyczerpane. Wymaga ona wysokiego poziomu zaangażowania i monitorowania zarówno ze strony lekarza, jak i pacjenta, a jej stosowanie jest związane ze znacznymi, dodatkowymi kosztami. Istnieje także znaczny opór pacjentów na rozpoczynanie leczenia insuliną.