Sowizdrzał5

Sowi'/. v 7. a i

Dziękujęć, mój miły koniu, tyś moje zdrowie zachował, iżem łaski pańskiej nabył. Już tu sobie odpoczywaj, bo lepiej, że ciebie krucy zjedzą niżeli mnie.

Tak potem dalej piechotą poszedł.

Jako Sowiżrzał w ziemi lumberskiej od jednego kmiecia cząstkę ziemie rolnej kupił a w niej na wozie siedział

Potem w krótkim czasie Sowiżrzał przyszedł do onej ziemie i szedł około miasta biorąc się ku niejakiej wsi. Tam czekał, aby zaś książę do miasta jechało.

Więc tej godziny natrafił mu się jeden chłop, który był na rolą wyjechał. A Sowiżrzał już sobie konia inszego i woza nabył i jechał za onym kmieciem aż na rolą jego, i pytał go: — Czyja to rola jest? — Kmieć odpowiedział: — Moja własna, bom jej po ojcu swym dostał. — Sowiżrzał rzekł: — Czego chcesz, a na ton wóz pełno nakładź ziemie! — Chłop chciał szeląga i dał mu szeląg. A on mu za szeląg pełny wóz ziemie nakładł. A Sowiżrzał na karę wsiadł i wiózł ku bramie.

Książę jadąc do miasta obaczył Sowiźrzała, że na wozie siedział w onej ziemi aż do brzucha; rzekł Sowiźrza-łowi: — Azaż nie wiesz, żem ja tobie swoję ziemię wypowiedział i przytem, gdybym cię nadjechał albo zastał, tedy takowe nieposłuszeństwo gardłem zapłacisz? • — Sowiżrzał rzekł: — Miłościwe książę! Wszakem ja nie w waszej miłości ziemi, ale w swojej, którąm za swoje pieniądze własne kupił u jednego kmiecia; ten mnie powiedział, że to tego dziedzictwo było ¹³. — Książę mu rzekło: — Prowadź się z twoją ziemią z mojej ziemie dalej; a nie ukazuj mi się po trzecie, bo z wozem i koniem dam cię obiesić.

Tak tedy Sowiżrzał z woza skoczył i wsiadł na koń co rychlej; z onej krainy do innej ziemie pojechał zostawiwszy on wóz z ziemią u bramy. I dotąd jeszcze przed bramą stoi na pamiątkę.

Jako Sowiżrzał margrabię heskiego swoim malowaniem zwiódł powiadając: Kto by bękartem był, ten mego malowania widzieć nie może

I) ziwne a rozliczne rzeczy wymyślał Sowiżrzał w heskiej ziemi¹⁴; dlatego że już niemałą część saskiej ziemie był schodził, a wszędzie go znano, że przed swyrn łotrostwem dalej drogi nie wiedział.

A tak się skłonił do heskiej ziemie i przyszedł do Mar burku do dworu margrabię. Który ujżrzawszy go pytał, co by za mistrz był? On powiedział: — Miłościwy panie, jestem ja nie prostej nauki mistrz! — Tomu pan by) bardzo rad mniemając, żeby około alchi-mijl rozumiał, bo się sam około niej rad bawił; i pytał gn, Jeśliby lakowym mistrzem był? Odpowiedział So-włżrzal:    Miłościwy panie! Nie jestem ja takowym,

aloin ja jest malarz niepospolity, a moja robota prze-wy/aza inne wszystkie. —* Margrabia rzekł: — Pokaż nam którą mistrzowską sztukę! — Sowiżrzał rzecze: — Kari i o uczynię, miłościwy panie!

I miał przy sobie nieco chustek malowanych na urząd, których w flanderskiej ¹⁷ ziemi był nakupił. Dobywszy leli woreczka, margrabi je ukazał, które malowanie bardzo się mu spodobało. Rzekł do niego: — Miły mi-• h uil co chcesz, a dam ten pałac pomalować? A naj-plni wej akąd margrabiowie ziemie heskiej poszli, jako ab; złączyli z królem węgierskim i z innymi książęty

199