W osteoporozie konieczne jest zachowanie dużej ostrożności. Przy niewielkich niekiedy obciążeniach, gwałtownych ruchach lub upadku może dojść do złamania trzonów, łuków lub wyrostków kręgosłupa.
Ponieważ jednym z głównych zaleceń przy osteoporozie jest ruch - ale i ostrożność w przejawach naszej motoryki - ważne jest wypośrodkowanie zaleceń i zakazów według zasady „złotego środka”.
Przy nadmiernej łordozie lędźwiowej poleca się ćwiczenia: mięśni brzucha, mięśni pośladkowych, rozluźnienie mm. grzbietu (fot. 2, 3, 4, 7, 8, 9).
Wskazane pływanie na plecach.
W czasie leżenia nogi ugięte w kolanach. Nie należy nosić wysokich obcasów.
Omawiane przez nas formy ruchu, zapobiegające chorobom kręgosłupa, odgrywają bardzo ważną rolę w jego kompleksowym leczeniu. W zależności od dolegliwości lub skutków przebytej choroby ruch musi być bardzo właściwie dobrany, dawkowany i systematycznie stosowany. Najlepsze efekty daje w połączeniu z masażem i fizykoterapią. Stosowanie go w leczeniu i rehabilitacji wymaga konsultacji i pomocy specjalisty rehabilitacji, w zależności od stanu ogólnego pacjenta i stanu jego kręgosłupa. Pierwszoplanową rolę odgrywają ćwiczenia oraz pływanie.
W okresie rekonwalescencji stopniowo wdrażane są spacery, turystyka, taniec, gry ruchowe, sport.
Ćwiczenia ogólnokondycyjne poprawiające ogólną sprawność utrzymują lub zwiększają zakres ruchu w stawach oraz wzmacniają siłę mięśni.
Przy leczeniu ruchem należy uwzględniać działanie wybiórcze ćwiczeń leczniczych np. wzmocnienie jednych, a rozluźnienie lub rozciągnięcie innych grup mięśniowych. Uruchomienie w przypadku ograniczenia ruchomości stawu, a stabilizacja przy nadmiernej jego ruchomości.
Ogólny stan pacjenta, stan kręgosłupa, rodzaj choroby, stopień jej nasilenia, ból, siła mięśni, rodzaj deformacji stawów decydują o doborze i rodzaju ćwiczeń.
Jedną z metod leczenia chorób kręgosłupa jest jego całkowite lub częściowo okresowe unieruchomienie.
Tę rolę spełniać może odpowiednia pozycja ułożeniowa, noszenie kołnierzy
87