Stefan Zarski Zofia Drozdowska Kuban KREGOSLUP twoj, moj, nasz s12

Biorąc jednak pod uwagę organizację systemu, staje się jasne, że narząd osiowy należy traktować także jako formację stukturalno-funkcjonalną, składającą się z kręgosłupa, współdziałających z nim mięśni i kierującego całym narządem unerwienia. Dopiero w takim kompleksie anatomicznym kręgosłup może spełniać swoje podstawowe zadania ustrojowe: statyczne i dynamiczne. Gdy mówimy więc o kręgosłupie jako narządzie osiowym, należy mieć na względzie formację strukturalno-funkcjonalną, ale gdy wypowiadamy się o narządzie osiowym w kontekście czynności statyczno-dynamicznych, należy mieć na myśli przede wszystkim kręgosłup. Taka jest logika wymienności i zastępczości tych pojęć.

Celem tego rozdziału jest przekazanie Czytelnikom podstawowych wiadomości o motoryce naszego ciała, o strukturze i funkcji kręgosłupa oraz o czynnikach szkodliwie oddziaływujących na ten narząd.

☆

Ruch jest najpospolitszym przejawem natury, a jego znaczenie biologiczne jest ogromne; za pomocą ruchu żywe ustroje realizują niezbędne dla swojej egzystencji potrzeby. Znaczenie ruchu zwiększa się proporcjonalnie do stopnia złożoności organizmu i ujawnia się z największą wyrazistością u człowieka, który obdarzony jest przez naturę zdolnością nie tylko instynktowego, jak u zwierząt, ale przede wszystkim dowolnego działania.

Umiejętność posługiwania się ruchem odgrywa u ludzi istotną rolę w spełnianiu czynności zawodowych, amatorskich i czynności związanych z instynktem samozachowawczym, np. z obroną, ucieczką, odżywianiem itp. Umiejętności instynktowe przekazywane są nam genetycznie i wymagają jedynie doskonalenia. Umiejętności zawodowych nabywa się w ciągu życia przez odpowiednie szkolenie i ciągły trening. U podstawy czynności amatorskich leży wiele motywów, a wśród nich: upodobanie, ciekawość, chęć powielania zajęć podpatrzonych u innych, wypoczynek psychiczny przez pracę fizyczną lub sport, albo praktyczna postawa życiowa inspirująca wykonywanie wielu różnych zadań ruchowych (bez należytego przygotowania). Amator jest zazwyczaj samoukiem, kierowanym napędem psychicznym, dla którego sprawa wyrobienia sobie właściwego nawyku ruchowego przed podjęciem zadania ma znaczenie drugoplanowe. W działalności amatorskiej przeważa chęć nad rutyną i sporadyczność (np. zajęcia tylko w wolnych chwilach, w niedzielę lub w czasie urlopu) nad systematycznością, co sprawia, że brak dostatecznej wprawy pokrywany jest najczęściej zwiększonym wysiłkiem i nadmiernym zaangażowaniem ruchowym. Wynika stąd, że nasze umiejętności motoryczne są zróżnicowane w zależności od ich motywacji i zautomatyzowane są w niejednakowym stopniu, a to pociąga za sobą różne wydatkowanie energii biologicznej i niejednokrotnie przedwczesne zużycie tworzywa